اخبار ورزشی

نتفلیکس برای پخش محتوای سرگرم‌کننده برای کاربران، زیرساخت‌های پیچیده‌ای دارد. در این مطلب فرایندی را بررسی می‌کنیم که منجر به پخش محتوا در نتفلیکس می‌شود.

تماشاگران افراطی سریال‌های نتفلیکس چندی پیش فصل آخر سریال خانه‌ی پوشالی را دریافت کردند و انتظار بلندمدت آن‌ها برای شروع ماراتن رقابتی مشاهده‌ی سریال، به پایان رسید. برای این علاقه‌مندان به سریال درام پیرامون تلاش‌های یک آمریکایی برای رسیدن به مقام ریاست‌جمهوری آمریکا، شروع ماراتن به آسانی دسترسی به دستگاه شخصی یا ریموت کنترل و اجرای اپلیکیشن نتفلیکس بود. فراینده ساده، سریع و لذت‌بخش که قطعا، زیرساختی پیچیده در آن نهفته است.

آن‌چه که در پشت فرایند پخش محتوا در نتفلیکس اتفاق می‌افتد، قطعا ساده نیست. این سرویس روزانه ۲۵۰ میلیون ساعت ویدئو را برای ۹۸ میلیون کاربر در ۱۹۰ کشور جهان پخش می‌کند. در ابعادی چنین بزرگ، ارائه‌ی محتوای باکیفیت در عرض چند ثانیه به تمام کاربران حاضر در سرویس، واقعا فرایندی جدی محسوب می‌شود.

پیاده‌سازی فرایند پخش محتوا در نتفلیکس، علاوه‌بر زیرساختی عظیم و بی‌سابقه درمیان ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت، نیازمند مذاکرات متعدد با طرف‌های درگیر در مراحل مختلف خواهد بود. از میان بازیگران این فرایند پیچیده می‌توان به شرکت‌های تولیدکننده‌ی محتوا و ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت اشاره کرد. در ادامه‌ی این مطلب زومیت، با بیانی ساده، روند ارائه‌ی محتوای فیلم و سریال در سرویس نتفلیکس را بررسی می‌کنیم.

صدها مایکروسرویس،‌ یک سرویس عظیم

برای شروع توضیح فرایند کاری نتفلیکس، ابتدا زیرساخت‌های بخش فنی آن را با مثالی ساده توضیح می‌دهیم. تصور کنید اپلیکیشن نقشه‌ی گوشی هوشمند شما، اطلاعات پیچیده‌ای را درباره‌ی تمام مکان‌هایی که می‌روید و مسیرهای شما در فایلی به‌نام locations.txt ذخیره می‌کند. حال شما اپلیکیشنی بانام LocoList طراحی می‌کنید که درصورت وجود اپلیکیشن Maps، اطلاعات را از فایل مذکور می‌خواند و تمام مکان‌های ذخیره‌شده را در یک فهرست ساده نمایش می‌دهد.

پس از مدتی، سازندگان اپلیکیشن Maps تصمیم می‌گیرند اطلاعات را به‌نحوی دیگر ذخیره کنند و پس از به‌روزرسانی جدید،‌ دیگر فایل قبلی اطلاعاتی را ذخیره نخواهد کرد. درنتیجه، اپلیکیشن LocoList فایل مورد نظر را برای خواندن اطلاعات مورد نیازش پیدا نمی‌کند. هیچ راه دیگری برای استخراج اطلاعات از اپلیکیشن نقشه نیز وجود ندارد و درنهایت، اپلیکیشن شما بلااستفاده خواهد شد.

البته، از کار افتادن اپلیکیشن مثال بالا، مشکل بزرگی محسوب نمی‌شود. اما وقتی در ابعاد سرویسی همچون نتفلیکس صحبت کنیم و از کار افتادن یک بخش، باعث ایجاد مشکل در بخش‌های دیگر یا کل سیستم بشود، قطعا تأثیرات منفی روی تجربه‌ی کاربران خواهد داشت. به‌همین دلیل، نتفلیکس نمی‌تواند از چنین رویکردی در سرویس خود استفاده کند. چنین سرویسی بانام معماری یکپارچه شناخته می‌شود.

مایکروسرویس‌های نتفلیکس به‌صورت مستقل فعالیت می‌کنند

نتفلیکس حدود یک دهه‌ی پیش، انقلابی در زیرساخت خود ایجاد کرد و اپلیکیشن ارائه‌کننده‌ی خدمات خود را به معماری مایکروسرویس مجهز کرد. در این سرویس، کد یا منابع هر اپلیکیشن و مایکروسرویس، مختص خود آن است. درواقع، هیچ سرویس یا اپلیکیشنی، کد یا منابع خود را در اختیار دیگری قرار نمی‌دهد. وقتی که دو اپلیکیشن نیاز به برقراری ارتباط داشته باشند نیز از رابط API استفاده می‌کنند. API مجموعه‌ای از قوانین سخت‌گیرانه است که هر دو اپلیکیشن توانایی اجرای آن‌ها را دارند.

در سیستم‌های مایکروسرویس، توسعه‌دهندگان به‌راحتی تغییرات متعدد را در اپلیکیشن‌ها ایجاد می‌کنند. آن‌ها تنها باید مطمئن باشند که تغییرات، با API مورد استفاده برای هماهنگی، سازگار باشد. از آنجایی که همه‌ی اپلیکیشن‌ها، API یکدیگر را می‌شناسند، هیج تغییری منجر به ازکارافتادن سرویس یا تبادل اطلاعات نمی‌شود.

نتفلیکس ادعا می‌کند که برای اجرای تمامی قابلیت‌ها و فرایندهای سرویس اصلی، از ۷۰۰ مایکروسرویس مجزا استفاده می‌کند. یکی از این خدمات تمامی محتوای تماشا شده توسط کاربر را ذخیره می‌کند. یک سرویس دیگر، هزینه‌ی اشتراک ماهانه را از کارت اعتباری کاربر کسر می‌کند. سرویس دیگر، فرمت مناسب برای پخش در دستگاه کاربر را به او عرضه می‌کند.

یکی از مایکروسرویس‌های نتفلیکس، تاریخچه‌ی تماشای محتوای کاربر را ذخیره می‌کند تا بااستفاده از الگوریتم‌های متنوع، علایق او را شناسایی کرده و فهرستی از فیام‌های و سریال‌های دلخواه را پیشنهاد دهد. سرویس دیگر، اطلاعات سریال‌ها مانند نام و توضیحات را در منوی کاربر نمایش می‌دهد. سرویس‌های گفته‌شده، تنها بخش کوچکی از چندصد مایکروسرویس نتفلیکس هستند.

سرویس‌ها کجا اجرا می‌شوند؟

برای اجرای حجم عظیمی از سرویس‌ها، نیاز به شبکه‌ای پیچیده از کامپیوترها احساس می‌شود. نتفلیکس زمانی شبکه‌ و مراکز داده‌ی اختصاصی داشت. آن‌ها پس‌ از مدتی متوجه شدند که برای حفظ سرعت رشد خود، باید هزینه کردن در بخش سیستم‌های کامپیوتری و بهینه‌سازی آن‌ها برای نیازهای خود را پایان دهند. درنهایت نتفلیکس تصمیم گرفت تا خود را از هزینه‌های مذکور رها کرده و سرویس‌ها را در محیط ابری AWS شرکت آمازون اجرا کند. 

نکته‌ی جالب‌توجه آن است که نتفلیکس، برای خدمات ابری خود شرکتی را انتخاب کرده است که با سرویس Prime video به‌عنوان رقیب اصلی محسوب می‌شود. اما در دنیای فناوری، همکاری شرکت‌ها با یکدیگر در یک حوزه و رقابت در حوزه‌ای دیگر، طبیعی است. به‌عنوان مثال می‌توان سامسونگ و اپل را نام برد که باوجود رقابت شدید در بازار گوشی‌های هوشمند، اکثر قطعات محصولات اپل توسط سامسونگ ساخته می‌شود. هرچند نتفلیکس پیش از رونمایی از سرویس ویدیوی آمازون، مشتری خدمات ابری آن‌ها شد، اما به‌هرحال سرویس جدید منجر به رفتارهای مخرب دو شرکت نسبت به هم نشد.

رقابت آمازون و نتفلیکس، مانع از همکاری در حوزه‌ی خدمات ابری نمی‌شود

شواهد حاکی از آن است که همکاری نتفلیکس و آمازون به سود هر دو شرکت تمام می‌شود. درواقع، نتفلیکس حرفه‌ای‌ترین مشتری AWS محسوب می‌شود که از تمامی ظرفیت‌های خدمات آن‌ها به حد اعلا استفاده می‌کند. به‌علاوه، آن‌ها انواع کاربردها را از سرورهای متنوع آمازون استخراج کرده‌اند که از این میان می‌توان به اجرای مایکروسرویس‌ها، ذخیره‌سازی فیلم‌ها و کنترل ترافیک اینترنت اشاره کرد.

آمازون در جواب به حرکت نتفلیکس در بهره‌برداری هرچه بیشتر از سرورهای شرکت، خدمات متنوعی را به آن‌ها ارائه کرد. یکی از خدمات، بهینه‌سازی سرورهای برای تحمل حجم بالای فشار از سوی نتفلیکس بود. به‌علاوه، آمازون از تجربه‌ی ایجادشده برای خدمت‌رسانی هرچه بهتر به مشتریان دیگر بهره می‌برد.

درنهایت، بخش سرویس وب آمازون (Amazon Web Services – AWS) نتفلیکس را باافتخار به‌عنوان بزرگ‌ترین مشتری خود معرفی کرده و نتفلیکس نیز با تکیه بر خدمات این شرکت، سرویس‌های خود را به بهترین نحو به کاربرانت عرضه می‌کند. درنتیجه، رقابت شدید نتفلیکس و سرویس پرایم ویدئو، هیچ‌گاه مانعی بر سر همکاری دو شرکت اصلی نخواهد بود.

مسیر طولانی از تولید تا پخش

برای یک پخش‌کننده‌ی فیلم و سریال، هیچ چیز بدتر از موجود نبودن محتوای مناسب مخصوص مصرف‌کننده نیست. برای نتفلیکس، فراهم کردن فیلم و سریال از تولیدکننده و رساندن آن به کاربران، مسیری دشوار و طولانی است:

• اگر یک فیلم یا سریال، محصول خود نتفلیکس نباشد، آن‌ها باید با شرکت‌های فعال در حوزه‌ی توزیع محتوای ویدئویی مذاکره کرده و حق پخش را از آن‌ها دریافت کنند. فرایند اخذ مجوز به‌معنای هزینه‌های بالا برای کسب حقوق لازم به‌منظور پخش فیلم یا سریال در نقاط مختلف جهان خواهد بود. در برخی مواقع، قراردادهای پخش در نقاط مختلف جهان، تفاوت‌هایی دارند. به‌عنوان مثال سریال خانه‌ی پوشالی با تأخیری یک ماهه برای مشتریان نتفلیکس در غرب آسیا پخش شد.
• مرحله‌ی بعدی پس از اخذ مجوزهای لازم، ذخیره‌‌ی فیلم یا سریال مورد‌نظر در سرورهای AWS خواهد بود. فایل‌های اصلی ویدئویی عموما کیفیت و حجم بالایی دارند و نتفلیکس برای ذخیره و پخش آن‌ها باید مراحل پردازش و تغییر فرمت را انجام دهد.
• سرویس نتفلیکس روی هزاران نوع دستگاه اجرا می‌شود و هریک از آن‌ها فرمت مخصوص خود را برای پشتیبانی از صوت و تصویر دارند. یکی دیگر از سرورهای AWS، فیلم‌های اصلی را دریافت می‌کند و آن‌ها را به صدها نوع فیلم و صدای دیگر با قابلیت پخش در دستگاه‌های مختلف، تبدیل می‌کند. فرمت‌های جدید در ابعاد صفحه‌نمایش متفاوت با کیفیت‌های گوناگون ایجاد می‌شوند. پروسه‌ی تبدیل ویدیویی اصلی به فرمت‌های قابل پشتیبانی در دستگاه‌های مختلف بانام Transcoding شناخته می‌شود. به‌علاوه همه‌ی فایل‌ها، کدی حاوی قوانین کپی‌رایت را در خود خواهند داشت.
• درنهایت، اپلیکیشن یا وبسایت نتفلیکس، دستگاه مورد استفاده‌ی کاربر را تشخیص داده و فایل مناسب آن را بسته به دستگاه و سرعت اینترنت از سرورهای اصلی دریافت می‌کند.

مرحله‌ی آخر که مربوط‌به دریافت و ارسال فایل نهایی می‌شود، مهم‌ترین مرحله برای شرکت در جهت جذب و حفظ کاربر خواهد بود. در این مرحله، شبکه‌ی اینترنت، محتوا را از سرورهای AWS به دست مشتری می‌رساند. اگر سرعت و کیفیت اینترنت مناسب نباشد، تمام تلاش‌های نتفلیکس تا پیش از مرحله‌ی آخر، به باد خواهد رفت. به‌بیان دیگر، اینترنت را می‌توان بند ناف تغذیه‌ی کاربران توسط نتفلیکس خواند که حیات شرکت به آن وابسته است.

رقابت با زمان بافر

تمام جزییات به‌کار گرفته شده توسط نتفلیکس، درصورت ناپایدار یا بی‌کیفیت بودن اینترنت کاربر، بی‌معنی خواهد شد. به‌بیان دیگر تمامی بخش‌های نرم‌افزار، محتوا و تکنولوژی‌های مورد استفاده، به سرعت اینترنت کاربر نهایی وابسته هستند. در اینجا برای درک بهتر چگونگی رفع چالش‌های احتمالی توسط شرکت،‌ باید مفاهیم اولیه‌ی کارکرد اینترنت را متوجه شویم.

مهم‌ترین بخش تأمین محتوا،‌ ارائه‌ی آن با بالاترین سرعت به مخاطب است

زمانی‌که کاربر فعالیتی نیازمند به ارتباط اینترنتی انجام می‌دهد، یک درخواست (Request) به‌سمت ارائه‌دهنده‌ی سرویس اینترنت یا همان ISP ارسال می‌شود. اپراتور اینترنت، درخواست را به سرور وبسایت موردنظر ارسال می‌کند. سرور نیز یک پاسخ (Response) برای شما ارسال می‌کند که نتیجه را شکل خواهد داد. برای نتفلیکس و دیگر سرویس‌های بزرگ اینترنتی که میلیون‌ها ساعت ویدئو را را از سرورهای خود به‌سمت کاربران می‌فرستند، شبکه‌ای از سرورها مورد نیاز است که در اصطلاح فنی به‌نام CDN شناخته می‌شوند.

CDN به‌بیان ساده، محتوای وبسایت اصلی را به‌صورت کامل دریافت کرده و آن را در شبکه‌ای از سرورهای خود در سرتاسر جهان پخش می‌کند. درتعریف ساده وقتی شما از غرب آسیا به نتفلیکس متصل می‌شوید، به‌جای سرور اصلی شرکت در آمریکا، با نزدیک‌ترین سرور CDN به کشور ارتباط خواهید داشت. درنهایت، استفاده از CDN، زمان بافر (زمان مورد نیاز برای ارسال درخواست و دریافت پاسخ از سرور) را بسیار کاهش می‌دهد. درواقع CDN ابزاری است که باعث می‌شود وبسایت‌های بزرگ همچون گوگل،‌ فیسبوک و یوتیوب نیز در هرنقطه از جهان با هر سرعت اینترنت، با سرعتی مناسب بارگذاری شوند.

نتفلیکس برای ارائه‌ی خدمات از چندین شبکه‌ی تحویل محتوا یا CDN استفاده می‌کرد. این شبکه‌ها توسط غول‌های بازار همچون Akamai، Level 3 و Limelight عرضه مشد. البته، افزایش کاربران، نیاز به ارائه‌ی هرچه بهتر محتوا با هزینه‌ی پایین‌تر را طلب می‌کرد و به‌همین دلیل، نتفلیکس شبکه‌ی خود را با نام Open Connect توسعه داد.

در بخش ارائه‌ی محتوا،‌ نتفلیکس به‌جای تکیه بر سرورهای AWS،‌ سرورهای خود را پیاده‌سازی می‌کند. البته در این حوزه،‌ سرورها تنها وظیفه‌ی ذخیره‌سازی و ارائه‌ی محتوا را دارند. شرکت برای پیاده‌سازی سرویس‌های مذکور، با ارائه‌دهندگان اینترنت در مناطق مختلف جهان مذاکره می‌کند و سخت‌افزاری بانام اوپن کانکت به‌شکل یک جعبه‌ی قرمز به‌صورت رایگان در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد.

اپراتورهای اینترنت در نقاط مختلف، جعبه‌های معروف نتفلیکس را درکنار سرورها نصب می‌کنند. این دستگاه‌های اوپن کانکت، محتوای نتفلیکس را از سرورهای اصلی در آمریکا دانلود می‌کنند. به‌علاوه چند عدد از آن‌ها در سرورها استفاده می‌شود تا محتوای مناسب هر منطقه را بسته به نیاز و علاقه‌ی کاربران، در اولویت بالاتری دانلود کند. درنتیجه، فیلمی که طرفدار کمتری دارد با سرعت پایین‌تری نسبت به سریال پرطرفداری همچون Stranger Things بارگذاری خواهد شد. درنهایت، وقتی برای مشاهده‌ی فیلمی به نتفلیکس مراجعه می‌کنیم، به‌جای اتصال به سرور آمریکا، به نزدیک‌ترین دستگاه اوپن کانکت متصل خواهیم شد.

دستگاه‌های اوپن کانکت نتفلیکس به‌نوعی درایو‌های ذخیره‌سازی فیلم محسوب می‌شوند که در سرتاسر جهان، پخش شده‌اند. هرچه این دستگاه‌ها به کاربر نزدیک‌تر باشند، سرعت بارگذاری محتوا نیز بیشتر خواهد شد. البته، فرایند کمی پیچیده‌تر است. نتفلیکس پس از صدور دستور پخش سریال توسط کابر، ابتدا به ۱۰ دستگاه اوپن کانکت در نزدیکی او متصل می‌شود و سپس از بین آن‌ها، نزدیک‌ترین را با بهترین سرعت، انتخاب می‌کند.

خلاصه فرایند پخش محتوا در نتفلیکس

زمانی‌که کاربر از سرویس نتفلیکس استفاده می‌کند، به‌ترتیب این اتفاقات رخ خواهد داد:

• صدها مایکروسرویس یا به‌بیان بهتر برنامه‌های مستقل، با یکدیگر همکاری می‌کنند تا یک سرویس بزرگ نتفلیکس اجرا شد.
• محتوایی که به‌صورت قانونی خریداری شده است، به فرمت و ابعادی تبدیل می‌شود که با صفحه‌ی نمایش و دستگاه کاربر هم‌خوانی داشته باشد.
• سرورها در سرتاسر جهان یک کپی از فیلم موردنظر را ذخیره می‌کنند تا نزدیک‌ترینِ آن‌ها به کاربر، محتوا را با سرعت بالا به او عرضه کند.
• وقتی کاربر دستور پخش را به اپلیکیشن می‌دهد، نزدیک‌ترین سرور انتخاب شده و فرمت مناسب پخش می‌شود.

هواپیمای فضایی ویرجین گلکتیک روز پنجشنبه در جریان انجام پرواز آزمایشی، با صعود به ارتفاع ۸۰ کیلومتری از سطح زمین برای نخستین بار به فضا رسید.

سرانجام پس از مدت‌ها، شرکت گردشگری فضایی ویرجین گلکتیک، موفق شد هواپیمایی فضایی را به درون فضا بفرستد. اوایل صبح پنجشنبه، هواپیمای فضایی مسافربری این شرکت به نام وی‌اس‌اس یونیتی (VSS Unity) موتور راکت خود را برای مدتی طولانی‌تر از همیشه بر فراز بیابان موهاوی روشن کرد و موفق به صعود تا ارتفاع بالاتر از ۸۰ کیلومتر شد؛ مرزی که نیروی هوایی آمریکا آن را به عنوان آغاز فضا تعریف می‌کند. این نخستین بار است که ویرجین گلکتیک در طول تاریخ ۱۴ ساله‌اش، با عبور از مرز یادشده، تجربه‌ی پرواز فضایی را برای مشتریانش امکان‌پذیر می‌کند.

ویرجین گلکتیک از زمان نخستین آغاز به‌کار وی‌اس‌اس یونیتی در سال ۲۰۱۶، در حال آمادگی برای این لحظه بوده است. این شرکت از طریق برنامه‌ی پرواز آزمایشی وسیله‌ی نقلیه‌اش به آرامی پیشرفت کرد؛ بدین صورت که نخست پروازهای بدون نیروی موتور را با هواپیمای فضایی‌اش انجام داد و سپس با احتراق موتور راکت وی‌اس‌اس یونیتی، اقدام به انجام پروازهای کوتاه با نیروی پیشرانش کرد. پیش از انجام پرواز روز پنجشنبه، رکورد وی‌اس‌اس یونیتی صعود تا ارتفاع تنها ۵۲ کیلومتری از سطح زمین بود؛ اما صبح دیروز، این هواپیما با رسیدن به حداکثر سرعت ۲.۹ ماخ یا ۲.۹ برابر سرعت صوت، تا ارتفاع ۸۲.۷ کیلومتر پرواز کرد. ویرجین گلکتیک ادعا می‌کند که هواپیمایش می‌تواند تا ارتفاع به‌مراتب بالاتر از این نیز پرواز کند. هواپیما برای رسیدن به ارتفاع یادشده در پرواز روز پنجشنبه، موتور خود را در مجموع به مدت ۶۰ ثانیه روشن کرد؛ اما از قرار معلوم احتراق به مراتب طولانی‌مدت‌تر نیز امکان‌پذیر است.

تمام آزمایش‌های گسترده‌ی یادشده کمک کردند تا از ایمنی وی‌اس‌اس یونیتی برای حمل مسافران اطمینان حاصل شود. هدف نهایی ویرجین گلکتیک استفاده از هواپیمای فضایی‌اش برای ارسال افراد علاقه‌مند به لبه‌ی فضا است؛ جایی که بتوانند برای چند دقیقه بی‌وزنی را تجربه کنند. برخلاف دیگر فضاپیماها که از روی زمین پرتاب می‌شوند، وی‌اس‌اس یونیتی از روش منحصر‌به‌فردی برای رسیدن به فضا استفاده می‌کند. این هواپیما توسط هواگرد دو کابینه‌ی بزرگتری به نام وایت‌نایت‌تو (WhiteKnightTwo) به ارتفاع تقریبا ۱۳.۷ کیلومتری حمل می‌شود. وی‌اس‌اس یونیتی سپس از آنجا رها می‌شود و به‌منظور پرواز تا حداکثر ارتفاع، موتور خود را روشن می‌کند در نهایت، موتور خاموش خواهد شد و مسافران پیش از آنکه هواپیما برای انجام فرود در باند به زمین بازگردد، فضا را تجربه خواهند کرد.

ویرجین گلکتیک ادعا می‌کند که هم‌اکنون صدها بلیت را برای تجربه‌ی ۲۵۰ هزار دلاری حضور در فضا به فروش رسانده است. بسیاری از افراد مشهور از جمله اشتون کوچر و تام هنکس گفته‌اند برای پرواز با هواپیمای این شرکت صندلی رزرو کرده‌اند. مشتریان ویرجین گلکتیک برای تجربه‌ی پرواز فضایی از مدت‌ها پیش در انتظار بوده‌اند.

ریچارد برانسون،‌ بنیانگذار ویرجین در ابتدا ادعا کرده بود که این شرکت با استفاده از وی‌اس‌اس انترپرایز، نخستین هواپیمای فضایی خود تا اوایل ۲۰۰۹ به فضا خواهد رسید. این هواپیما هرگز موفق به رسیدن به مرز فضا نشد و فقط تا ارتفاع نزدیک به ۲۲ کیلومتری از سطح زمین بالا رفت. در سال ۲۰۱۴، وی‌اس‌اس انترپرایز در میانه‌ی یک پرواز آزمایشی با نیروی موتور در حادثه‌ای دلخراش که منجر به کشته شدن یکی از دو خلبان هواپیما شد، از بین رفت.

ویرجین گلکتیک با پرواز آزمایشی اخیر سرانجام به‌خوبی به وعده‌اش مبنی بر رسیدن به فضا عمل کرده است. با این حال، اینکه آیا وی‌اس‌اس یونیتی موفق به حضور در فضا شده است یا خیر، بستگی به این دارد که کدام نقطه را مرز فضا در نظربگیرید. هرچند ناسا و نیروی هوایی ایالات متحده به هر آن کس که از ارتفاع ۸۰ کیلومتر فراتر برود، لفظ فضانورد را اطلاق می‌کنند؛ اما دیگر سازمان‌ها نظیر فدراسیون بین‌المللی هوانوردی (FAI) میزان ۱۰۰ کیلومتر را ارتفاعی می‌دانند که فضا از آنجا آغاز می‌شود. با این حال، FAI می‌گوید براساس پژوهش جدید ارائه‌شده توسط پژوهشگرانی نظیر جاناتان مک‌دوئیل، اخترشناس مرکز هاروارد، در اندیشه‌ی تغییر تعریف یادشده است.

از دیدگاه آن دسته از کسانی که پرواز روز پنجشنبه را پروازی فضایی می‌دانند، این دستاورد تازه نقطه‌ی عطف بزرگی برای ایالات متحده محسوب می‌شود. آخرین بار که کسی از خاک آمریکا به فضا پرتاب شد، با آخرین پرواز شاتل فضایی ناسا بود. از آن زمان تاکنون، هیچ پرتاب سرنشین‌داری از آمریکا انجام نشده است و فضانوردان ناسا همگی با استفاده از موشک‌های روسی سایوز از قراقستان به فضا پرتاب شده‌اند. اما مارک فورجر استاکی و سی‌جِی استرکو، دو خلبان وی‌اس‌اس یونیتی اکنون به‌صورت آزمایشی این طلسم طولانی‌مدت را شکسته‌اند. با این حال، پس از بازنشستگی شاتل، ، هنوز هیچ پرتاب سرنشین‌داری از خاک آمریکا برای رساندن انسان به مدار انجام نشده است و از آنجایی که وی‌اس‌اس یونیتی صرفا یک وسیله‌ی نقلیه‌ی زیرمداری محسوب می‌شود، دو خلبان نام‌برده موفق به رسیدن به مدار نشدند.

علاوه بر خدمه‌ی پرواز اخیر، دو محموله‌ی آزمایشی متعلق به ناسا نیز در هواپیما وجود داشت. سازمان فضایی آمریکا برای انجام پژوهش به عنوان بخشی از برنامه‌ی فرصت‌های پرواز ناسا، ویرجین گلکتیک را انتخاب کرد. شرکت‌های تجاری از طریق این برنامه و با استفاده از وسایل نقلیه‌ی زیرمداری در انجام پژوهش به ناسا یاری می‌رسانند. ویرجین گلکتیک همچنین اشاره کرد که محموله‌ها با کمک به توزیع وزن در وی‌اس‌اس یونیتی، شبیه‌سازی حضور مسافران و تاثیر آن‌ها بر هواپیما را امکان‌پذیر کردند.

هرچند حضور در فضا از مدت‌ها پیش هدف ویرجین گلکتیک بوده است؛ اما این شرکت همچنان قصد دارد پیش از آنکه مشتریان پرواز با وی‌اس‌اس یونیتی را تجربه کنند، آزمایش‌های بیشتری با این هواپیما انجام دهد. در حال حاضر، پرواز‌های با نیروی موتور به عنوان بخشی از مرحله‌ی اولیه‌ی آزمایش برنامه‌ریزی شده‌اند که محل انجام آن‌ها، تاسیسات ویرجین گلکتیک در فرودگاه هوایی و فضایی موهاوی خواهد بود. به محض آنکه این آزمایش‌ها انجام شوند، ویرجین گلکتیک وارد مرحله‌ی بعدی به نام «آزمایش کابین» خواهد شد. در آن زمان، کارکنان شرکت رویه‌هایی معمولی را که در جریان پرواز‌های تجاری طی خواهند شد، نظیر چگونگی سوار کردن مسافران و نشاندن آن‌ها روی صندلی‌هایشان، آزمایش خواهند کرد. در نهایت، وی‌اس‌اس یونیتی به خانه‌ی جدیدش در فرودگاه اسپیس‌پورت در نیومکزیکو منتقل خواهد شد تا پرواز‌های آزمایشی‌اش را از آنجا انجام دهد.

هنوز معلوم نیست جدول زمانی ویرجین گلکتیک دقیقا چگونه به پایان خواهد رسید؛ اما با پرواز اخیر به‌نظر می‌رسد که مرحله‌ی نخست آزمایشی این شرکت طبق برنامه‌ریزی پیش‌رفته است.

عقب‌‌نشینی فرانسه در اجرای بخشی از سیاست‌ توافق اقلیمی، پیام مهمی را درمورد عواقب پیاده‌‌سازی غلط یک سیاست صحیح در بر دارد.

امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری فرانسه در پی اعتراضات جنبش موسوم به «جلیقه‌‌زردها»، از طرح خود مبنی بر افزایش مالیات سوخت عقب‌‌نشینی کرد. او در صفحه‌‌ی توییتر خود نوشت که این تحقیر از فرانسه نشان داد که مردم مالیات‌‌های وضع‌‌شده بر انتشار کربن از سوی توافق اقلیمی سازمان ملل را مردود می‌‌دانند.

البته به نظر می‌‌رسد مشکل پیچیده‌‌تر از این باشد؛، چرا که مسئله تا حد زیادی وابسته به نوع مالیات کربنی وضع‌شده و نحوه‌‌ی اعمال آن است.

کارشناسان اقتصاد سبز می‌گویند که وضع مالیات‌های کربن، ایده‌ای خوب است؛ اما آن‌ها تاکید می‌‌کنند که دولت‌ها باید از فقرا در برابر اثرات جانبی این قانون محافظت کنند.

چرا فقرا در برابر مالیات‌های سبز آسیب‌پذیر هستند؟

پاسخ این پرسش در ارتباط با درآمد خالص اقشار جامعه است. چنانچه یک دولت مالیات ثابتی را بر سوخت وسایل نقلیه وضع کند (نظیر عملکرد فعلی دولت فرانسه)، این رویکرد بیشترین آسیب را به قشر ضعیف جامعه وارد خواهد کرد؛ چراکه این مالیات مستقیماً درآمد خالص افراد را کاهش می‌‌دهد.

افزایش بهای سوخت به‌‌شدت روی معترضان جلیقه‌‌‌زرد در مناطق روستایی و حومه‌‌ی شهری فشار آورده است؛ زیرا آن‌ها همانند ساکنین ثروتمند شهری، از امکانات حمل‌‌و‌‌نقل عمومی خوبی برخوردار نیستند.

در سال ۲۰۰۱، هنگامی که دولت حزب کارگر انگلستان با برنامه‌‌ی «مالیات پلکانی سوخت» سعی در افزایش مالیات بنزین داشت، با واکنش‌‌های خشونت‌‌آمیز کمتری مواجه شد.

سیاست موفق این کشور از افزایش روزافزون ترافیک جلوگیری کرد و باعث شد تا وسایل نقلیه با مصرف سوخت بهینه‌‌تر، مورد استفاده قرار گیرند.

اما ویلیام هیگ، رهبر مخالفان محافظه‌کار این کشور در عبارتی کنایه‌‌آمیز اظهار کرد:

اگر شما واقعاً روی یک پله‌برقی هستید، پس باید بدانید چه موقع باید از آن پیاده شوید!

چگونه می‌توان از اقشار ضعیف محافظت کرد؟

اعضای جامعه‌‌ی علمی در طول سال‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که چگونه از فقرا در برابر آسیب‌‌های ناشی از مالیات‌های سبز محافظت کنند؛ اما به نظر می‌رسد که آقای مکرون از این پژوهش‌‌ها غافل بوده یا دست کم آن‌‌ها را نادیده گرفته است.

مالیات سوختی که او وضع کرد، پول را از جیب افرادی که با هزینه‌های جاری زندگی دست‌‌و‌‌پنجه نرم می‌کردند، بیرون می‌‌آورد و درآمدهای حاصل را در ساخت مزارع بادی سرمایه‌‌گذاری می‌‌کرد.

این سیاست‌‌های مالیاتی به‌‌ شکلی کاملاً متفاوت در استرالیا و در جهت کمک به فقرا در جریان است. این کشور ۳/۶ میلیارد دلار سود سالانه‌‌ی مالیات کربن وضع‌‌شده در صنعت را می‌‌گیرد و آن را به شکل کاهش مالیات بر درآمد‌ و امکانات رفاهی بیشتر به فقرا برمی‌‌گرداند.

پروفسور فرانک جوتزو از دانشگاه ملی استرالیا در کانبرا بر این باور است که اکثر خانوار‌ها در استرالیا (شامل تمامی خانوار‌های فقیر) در نتیجه‌ی این سیاست، وضع بهتری پیدا کرده‌‌اند؛ در حالی که خانوارهای متمول بیشتر هزینه‌ها را متحمل می‌شوند.

چرا مالیات سبز در حال افزایش است؟

آلودگی هزینه‌های زیادی را بر جامعه تحمیل می‌کند و اغلب دولت‌ها پذیرفته‌‌اند که مردم و شرکت‌ها باید خود هزینه‌‌ی آلودگی‌‌هایی را بپردازند که ایجاد می‌‌کنند.

به‌‌عنوان مثال، با وقوع تغییرات اقلیمی ناشی از انتشار کربن به محصولات زراعی خسارت وارد می‌شود، هزینه‌های مراقبت‌های پزشکی ناشی از موج گرما افزایش می‌‌یابد، وضعیت خشک‌سالی و  خسارات سیلاب‌‌ بدتر می‌‌شود، مناطق مسکونی نزدیک دریا به زیر آب فرو می‌‌روند و…

در نتیجه‌‌ی این وضعیت، بانک جهانی می‌گوید که مالیات‌های کربن در ۴۰ کشور و بیش از ۲۰ شهر، ایالت‌ و استان‌ مختلف مطرح شده است و بسیاری از طرح‌های دیگر نیز در جریان مراحل بررسی و پیاده‌‌سازی هستند.

این طرح‌‌ها روی هم رفته حدود ۱۳ درصد از میزان انتشار سالیانه‌‌ی گازهای گلخانه‌ای را پوشش می‌دهند و طبق گفته‌ی این بانک، همچنان کم‌‌هزینه‌‌ترین روش برای کاهش گازهای گلخانه‌ای در کشورها محسوب می‌‌شوند؛ چرا که به کسب‌و‌کارها اجازه می‌‌دهد بتوانند تصمیم بگیرند که در چه زمانی و چگونه در فناوری‌‌های پاک سرمایه‌‌گذاری کنند.

این بانک می‌گوید که مالیات کربن باعث شکوفایی نوآوری و رشد صنایعی با انتشار کربن کمتر در اقتصاد خواهد شد.

چرا کارشناسان اقتصاد سبز اقدامات مکرون را سرزنش می‌‌کنند؟

اقتصاددانان محیطی نگران این موضوع هستند که سیاست‌های رئیس‌‌جمهور فرانسه باعث شود مالیات‌های کربن، جلوه‌‌ی سیاسی ناخوشایندی پیدا کند؛ آن هم در شرایطی که دولت‌ها اکنون به راه‌حل‌های بهتری در مواجهه با تغییرات اقلیمی نیاز دارند.

پروفسور پاول اکینز، استاد دانشگاه لندن به‌‌تازگی پژوهش‌‌های نوآورانه‌‌ای را در زمینه اثرات اجتماعی مالیات‌های سبز به انجام رسانده است. او می‌گوید دولت‌ها باید پیش از اعمال این‌‌گونه مالیات‌‌ها، به فکر روش‌‌هایی برای محافظت از اقشار ضعیف جامعه باشند.

او بر این باور است که حتی پس از آن هم، دولتمردان ممکن است مجبور به اتخاذ تدابیر ویژه‌ای برای حمایت از گروه‌های کوچکی از خانوارها باشند که با هزینه‌های بالاتری روبرو هستند.

آیا مردم از وضع مالیات سبز حمایت می‌کنند؟

یک مشکل بزرگ وجود دارد؛ مالیات‌ سبز موضوعی پیچیده است و مردم در درک و برقراری ارتباط با آن مشکل دارند.

مثلاً در استرالیا، صنعت زغال‌سنگ از نفوذ بالایی در میان افکار عمومی برخوردار است. تونی آبوت، سیاست‌مدار راست‌‌گرای استرالیایی در ادعایی اظهار کرده است که مالیات کربن، به‌‌منزله‌‌ی یک مالیات سنگین در همه‌‌ی بخش‌‌ها است.

علی‌رغم عقیده‌‌ی پروفسور جوتزو مبنی بر بهبود وضعیت زندگی فقرا از زمان وضع مالیات‌‌های سبز، این مالیات در استرالیا کنار گذاشته شده است.

او می‌گوید که به نظر می‌‌رسد مردم به لفاظی‌‌های سیاسی اعتقاد بیشتری دارند تا موجودی حساب‌های بانکی خود. پروفسور جوتزو ادامه می‌‌دهد:

تجربه‌‌ی استرالیا نشان می‌دهد که دولت‌ها باید سیاست‌های زیست‌محیطی را به گونه‌‌ای طراحی کنند تا وضعیت افراد کم‌درآمدتر بهبود یابد و سپس این موضوع را برای رأی‌دهندگان نیز توضیح دهند.اینکه تنها کار درست را انجام دهید، کافی نیست. شما باید جلوی نفوذ اطلاعات غلط و گمراه‌‌کننده را نیز بگیرید. دولت مکرون نتوانسته است از داستان استرالیا، درس‌‌های لازم را بگیرد.

حمله‌ی سایبری به مجموعه هتل‌های ماریوت (Marriot) باعث فاش شدن اطلاعات نزدیک به ۵۰۰ میلیون میهمان این هتل شد. دو منبع آگاه نزدیک به جریان تحقیقات این حمله، اعلام کردند که حملات احتمالا در ادامه‌ی تلاش‌های چینی‌ها برای جمع‌آوری اطلاعات آمریکایی‌های بوده است. در بخش‌های دیگری از تلاش‌ها، به بیمه‌های سلامت حمله شد تا اطلاعات میلیون‌ها آمریکایی دیگر، جمع‌آوری شود.

منابع آگاه به تحقیقات پیرامون حمله‌های انجام‌شده، اعتقاد دارند هکرها ازطرف وزارت امنیت و اطلاعات چین فعالیت می‌کنند. این بخش، به‌عنوان آژانس جاسوسی چین با سیاست‌های کاری کاملا کمونیستی شناخته می‌شود. یافته‌های امنیتی آمریکایی‌ها همزمان با برنامه‌ریزی دولت ترامپ برای اقدام علیه سیاست‌های تجاری، سایبری و اقتصادی چین منتشر شدند. برنامه‌‌های ترامپ نیز احتمالا از چند روز دیگر اجرایی می‌شوند.

چهار مأمور دولتی آمریکا (که نخواستند نامشان فاش شود) اعلام کردند که اقدامات آمریکا درمقابل چین در روزهای آتی، شامل اعلام جرم علیه هکرهای استخدام شده توسط سازمان‌های اطلاعاتی و ارتش می‌شود. دولت ترامپ همچنین قصد دارد گزارش‌های اطلاعاتی مرتبط با فعالیت‌های چینی‌ها را تا سال ۲۰۱۴ از حالت محرمانه خارج کند. هدف نهایی، ایجاد پایگاه داده‌ای از از این اطلاعات خواهد بود. البته، این پایگاه داده شامل نام مدیران و دولت‌مردان آمریکایی دارای حفاظت اطلاعاتی هم می‌شود.

یکی از روش‌های دیگر آمریکایی‌ها برای مقابله با چین، شامل دشوارتر کردن تأمین قطعات تجهیزات مخابراتی توسط شرکت‌های آن کشور می‌شود. این برنامه توسط یک مأمور بلندپایه‌ی آمریکایی اطلاع‌رسانی شد.

تصمیم‌های آمریکا برای مقابله با چین، ریشه در نگرانی‌هایی در بدنه‌ی دولت دارد. افرادی در داخل دولت آمریکا اعتقاد دارند آتش‌بس ۹۰ روزه‌ی جنگ تجاری، تغییری در رفتارهای چینی‌ها ایجاد نخواهد کرد. این آتش‌بس، در جریان اجلاس G20 و پس از مذاکره‌ی ترامپ و ژی جین‌پینگ تصویب شد. برخی ار رفتارهای نگران‌کننده‌ی چین در بحث فناوری و جنگ تجاری، اجبار شرکت‌های آمریکایی به ارائه‌ی فناوری‌های باارزش است. درواقع اگر این شرکت‌ها قصد ورود به بازار چین را داشته باشند، باید اطلاعات کاربردی فناوری‌ها را به آن کشور بدهند. به‌علاوه، چین متهم به دزدی اطلاعات صنعتی آمریکا در پوشش شرکت‌های دولتی است.

هک اطلاعات هتل‌های توسط چینی‌ها در آستانه‌ی توافق تجاری رسانه‌ای شد

هک هتل‌های زنجیره‌ی Marriot Starwood در ماه سپتامبر (شهریور) کشف واطلاعات آن، ماه گذشته منتشر شد. البته، این رویداد، در اعلام جرم آمریکایی‌ها علیه چین، جایی نخواهد داشت؛ اما دو نفر از مأموران دولتی آمریکا اعلام کرده‌اند که نفوذ به هتل‌های ماریوت، لزوم تسریع در اقدام آمریکایی‌ها را افزایش داده است. نکته‌ی مهم نیز آن است که هتل ماریوت، سرویس‌دهنده‌ی اصلی هتل به کارمندان دولتی و نظامی آمریکا محسوب می‌شود.

مثال‌هایی همچون نفوذ چینی‌ها به هتل‌های بزرگ آمریکایی، نشانه‌هایی از دلایل ترس دولت ترامپ از چینی‌ها است. ترامپ و اعضای کابیته‌اش اعتقاد دارند رفتار چینی‌ها در ۱۸ ماه گذشته تغییر زیادی کرده و نفوذ به شرکت‌های آمریکایی و آژانس‌های دولتی ادامه پیدا کرده است. باراک اوباما تصور می‌کرد با تفاهم امضاشده در سال ۲۰۱۵ با چین، این حملات و نفوذها پایان یابند.

گنگ شانگ سخنگوی وزارت امور خارجه‌ی چین، در مصاحبه‌ای، هرگونه دخالت یا اطلاع دولت از هک هتل‌های ماریوت را تکذیب کرد. او درباره‌ی این حمله‌ی سایبری گفت:

چین، هرگونه حمله‌ی سایبری را محکوم می‌کند و طبق قانون، با آن برخورد خواهد کرد. اگر شواهدی مبنی بر نفوذ از سمت چین ارائه شود، دپارتمان‌های مرتبط با آن، تحقیقات لازم را برای کشف دقیق‌تر، براساس قانون انجام خواهند داد.

مذاکره‌کنندگان در هر دو سمت اقیانوس آرام، در چند وقت اخیر تلاش می‌کردند تا صلحی تجاری بین آمریکا و چین ایجاد کنند. طبق این تفاهم احتمالی، چین حاضر به خرید ۱.۲  تریلیون دلار محصولات آمریکایی در سال‌های پیش‌رو می‌شود و درمقابل، نگرانی‌های آمریکا در بحث مالکیت معنوی را محترم شمرده و بررسی خواهد کرد.

ترامپ، روز سه‌شنبه اعلام کرد که چین و ایالات متحده، مذاکرات سازنده‌ای داشته‌اند. اولین مذاکره‌ی تلفنی مقامات ارشد دو کشور، پس از اعلام آتش‌بس یکم دسامبر (۱۰ آذر) انجام شد که ترامپ، آن را سازنده خواند. ازطرفی، با آن‌که رؤسای جمهور هر دو کشور به پیشرفت مذاکرات اذعان می‌کنند، سرکوب گسترده‌ی چین به‌خاطر نفوذهای صورت‌گرفته، احتمالا قدرت ترامپ را در مذاکره و رسیدن به توافق با ژی، کاهش دهد.

محکومیت‌های شدید و مقابله‌ی آمریکا با اعضای بلندپایه‌ی سرویس‌های اطلاعاتی چین، موقعیت مذاکرات را برای ترامپ، دشوارتر می‌کند. مانع دیگر بر سر راه مذاکرات، هدف‌ قرار دادن اعضای بلندپایه‌ی شرکت‌های چینی است. به‌عنوان مثالی از این اقدامات مانع‌تراشانه می‌توان به بازداشت منگ وانژو مدیر مالی هواوی و دختر بنیان‌گذار آن اشاره کرد.

دستگیری منگ وانژو، در کانادا و به اتهام زیر پا گذاشتن تحریم‌های آمریکا علیه ایران انجام شد. این دستگیری، مقامات چینی را عصبانی کرد. او در کانادا به وثیقه‌ی ۱۰ میلیون دلاری محکوم شد و طبق اعلام قاضی کانادایی، منتظر فرایند استرداد به آمریکا خواهد ماند.

دونالد ترامپ روز سه‌شنبه اعلام کرد در صورت نیاز، برای حفظ منافع ملی و افزایش شانس موفقیت در مذاکرات تجاری با چین، در پرونده‌ی مدیر ارشد هواوی داخلت خواهد کرد. چنین حرکت احتمالی، ترامپ را دربرابر وزارت دادگستری خودش قرار خواهد داد. این وزارت‌خانه به کانادایی‌ها دستور داد تا منگ را در زمان جابه‌جایی هواپیما در ونکوور دستگیر کنند.

ترامپ در سخنرانی روز سه‌شنبه‌ی خود صراحتا در این‌باره گفت:

اگر به این نتیجه برسم که دخالت من در این جریان به‌سود مذاکرات و مهم‌ترین توافق تجاری تاریخ (و در نتیجه منافع ملی) است، قطعا این کار را انجام خواهم داد.

پس از دستگیری مدیرمالی هواوی، مدیران شرکت‌های بزرگ آمریکایی منتظر اقدام متقابل چین بودند. دولت چین نیز پس از این رخداد هر دو دولت آمریکا و کانادا را به نقض حقوق این شهروند خود متهم کرد.

ترامپ به همکاری تجاری با چینی‌ها امیدوار است اما از نفوذ آن‌ها هم می‌ترسد

در روز سه‌شنبه، گروه بین‌المللی International Crisis Group اعلام کرد که یکی از کارمندانش که دیپلمات سابق کاناده بوده، در چین بازداشت شده است. ناپدید شدن این دیپلمات سابق با نام مایکل کوریگ احتمالا تنش‌ها را بین دو دولت چین و کانادا افزایش دهد. این گروه بین‌المللی در وبسایت خود درباره‌ی بازداشت صورت‌گرفته نوشت:

ما هر اقدام ممکنی را برای کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی محل نگه‌داری مایکل انجام خواهیم داد. به‌علاوه، همه‌ی تلاش خود را به‌کار می‌گیریم تا او هرچه سریع‌تر آزاد شود.

از زمان انتشار اولین خبرها درباره‌ی نفوذ اطلاعاتی به کامپیوترهای هتل زنجیره‌ای ماریوت، این شک در بین شرکت‌های آمریکایی و واشنگتن وجود داشت که حمله‌ی مذکور، با هدف تجاری انجام نشده است. از نظر آن‌ها، هدف اصلی، ایجاد یک کمپین جاسوسی برای جمع‌آوری اطلاعات شخصی آمریکایی‌ها بود.

تاکنون هیچ خبر رسمی درباره‌ی عاملان نفوذ به سیستم‌های هتل ماریوت، از سوی آژانس‌های امنیتی منتشر نشده است. البته، چند شرکت برای بررسی حمله و ازبین‌بردن آسیب‌ها، وارد عمل شدند. کدهای کامپیوتری که این شرکت‌ها بررسی کردند، شباهت زیادی به الگوی برنامه‌نویسی‌های چینی داشت.

پایگاه داده‌ی ماریوت، نه‌تنها اطلاعات کارت‌های اعتباری، بلکه پاسپورت مسافران را نیز در خود دارد. لیزا موناکو یکی از مشاوران امنیت داخلی در دوران اوباما، هفته‌ی پیش به این نکته اشاره کرد که اطلاعات پاسپورت، در ردگیری افراد در حین عبور از مرزها، شناسایی‌ آن‌ها و داده‌های حیاتی دیگر مفید خواهد بود.

مقامات آمریکایی ادعا کردند که حمله به هتل‌های زنجیره‌ای ماریوت، بخشی از عملیات تجاوزگرانه‌ای بود که  قسمت اصلی آن در سال ۲۰۱۴ و در نفوذ به دفتر منابع انسانی آمریکا انجام گرفت. در آن سال‌ها، دولت آمریکا در حفاظت از فرم‌های پرشده توسط شهروندان (با هدف کسب مصونیت اطلاعاتی)، دقت و حساسیت بالایی نداشت. این فرم‌ها در دفتر منابع انسانی موجود بودند و اطلاعات مالی، اطلاعات درباره‌ی همسر و فرزندان، ارتباطات شخصی قبلی و هر ملاقاتی با خارجی‌ها، در آن‌ها ثبت شده بود.

اطلاعات جمع‌آوری‌شده از فرم‌های اطلاعاتی آمریکایی‌ها، همان مواردی هستند که چین برای شناسایی جاسوسان، استخدام مأموران امنیتی و ساخت مخزنی از داده‌های شخصی آمریکایی‌ها برای اهداف بعدی نیاز دارد. با اطلاعات جدید و داده‌های دیگری که از شرکت‌های بیمه‌ای همچون Anthem جمع‌آوری شد، داده‌های هتل ماریوت، بخش حیاتی دیگری را به اطلاعات امنیتی اضافه می‌کند. این بخش نیز، عادت‌های سفر اشخاص است.

جیز ای. لوئیس یک متخصص امنیت سایبری در مرکز تحقیقات استراتژیک واشنگتن است. او اعتقاد دارد چینی‌ها اطلاعات زیادی را برای تغذیه‌ی پایگاه داده‌ی وزارت اطلاعات خود جمع‌آوری کرده‌اند. جمع‌آوری اطلاعات نیز باهدف شناسایی جاسوسان آمریکایی و افراد چینی در تماس با آن‌ها انجام شده است. لوئیس اعتقاد دارد ابرداده یکی از راه‌های جدید واکنش‌های اطلاعاتی سازمان‌های امنتی محسوب می‌شود.

دمیتری آلپرویچ در سال ۲۰۱۱ برای اولین‌بار هک و نفوذ از سمت چین را درخلال تحقیقات خود پیرامون تهدید‌ها اعلام کرد. او اکنون مدیر فاوری شرکت CrowdStrike است. آلپرویج درباره‌ی نفوذ به هتل ماریوت می‌گوید:

این اقدام، یک جمع‌آوری ابرداده محسوب می‌شود. این داده‌ها مستقیما به مرکز ذخیره‌ی داده‌ای می روند که برای اقدامات ضدامنیتی استفاده می‌شود. کاربردهای دیگری همچون جمع‌آوری دارایی‌های جدید، کمپین‌های ضد خرابکاری یا هدف‌گیری افراد و سازمان‌ها در آینده، بااستفاده از این داده‌ها انجام می‌شود.

کارشناسان آمریکایی اعتقاد دارند در جریان نفوذ به هتل ماریوت، اطلاعات پاسپورت حدود ۳۲۷ میلیون نفر توسط چینی‌ها به سرقت رفته است. بسیاری از این مسافران در هتل‌های Sheraton، Westin و W  و دیگر مؤسسه‌های اقامتی با برند Starwood اقامت داشتند. هتل ماریوت در این جریان هیچ اظهارنظر یا اعلام قولی مبنی بر تقبل هزینه‌ی جایگزینی این پاسپورت‌ها نکرده است. در این‌صورت، هزینه‌ای چند ده میلیارد دلاری به این شرکت تحمیل خواهد شد.

علاوه‌بر اطلاعات مالی، بخش اعظمی از اطلاعات شخصی نیز به سرقت رفته است

کانی کیم، یک سخنگوی هتل ماریوت اعلام کرد که اگر دزدی اطلاعات و سوءاستفاده از آن اثبات شود، این شرکت هزینه‌های تعویض گذرنامه‌ها را تقبل خواهد کرد. به‌بیان‌دیگر، ماریوت تنها درصورتی خسارت را به کاربران پرداخت خواهد کرد که از اطلاعات پاسپورت‌ها در مسیر اهداف تجاری استفاده شود. درواقع آن‌ها با این اظهارنظر، عدم اهمیت به اطلاعات خصوصی و امنیت کاربران را نشان داده‌اند.

فایل برخی از مسافران در هتل ماریوت و برندهای زیرمجموعه، شامل اطلاعات پاسپورت آن‌ها نمی‌شد. با‌این‌حال، اطلاعات شخصی همچون شماره‌ی تماس، تاریخ تولد و برنامه‌های سفر آن‌ها، در معرض خطر قرار گرفت.

لوئیس و دیگر کارشناسان امنیتی اعتقاد دارند اطلاعات جمع‌آوری‌شده از مسافران، برای شناسایی شهروندان چینی که از یک شهر یا هتل مشترک بازدید داشته‌اند، مفید خواهد بود. شاید این شهروندان چینی، مأموران آمریکایی باشند که ازطریق داده‌های استخراج‌شده از دفتر مدیریت منابع انسانی یا شرکت‌های بیمه‌ای آمریکایی، شناسایی شده‌اند. اطلاعات مذکور، تاریخچه‌های پزشکی و شماره‌های تأمین اجتماعی افراد را در خود داشته‌اند.

تلاش چین برای جمع‌آوری اطلاعات شهروندان آمریکایی به‌حدی برای مأموران امنیتی کشور هشداردهنده بود که در سال ۲۰۱۶، دولت اوباما تهدید کرد که پیشنهاد سرمایه‌گذاری ۱۴ میلیارد دلاری شرکت بیمه‌ی چینی Anbang را برای خرید زیرمجموعه‌های هتل استاروود در سرتاسر جهان، مسدود خواهد کرد. تهدید آمریکا ازسوی یک کارمند سابق نزدیک به دولت در کمیته‌ی بررسی سرمایه‌گذاری‌های خارجی در آمریکا مطرح شد. این کمیته، به‌صورت محرمانه، فرایندهای خرید و ادغام ازسوی شرکت‌های خارجی را بررسی می‌کند.

پس از مخالفت دولت آمریکا با خرید هتل‌های استاروود توسط چینی‌ها، در پایان سال ۲۰۱۶ هتل‌های زنجیره‌ای ماریوت، برند استاروود و دارایی‌های آن را به مبلغ ۱۳.۶ میلیارد دلار خریداری کرد و به بزرگ‌ترین مجموعه‌ی هتل در جهان تبدیل شد.درنهایت، با افشای حمله‌ی هکرها به پایگاه داده‌ی هتل‌های استاروود، مشخص شد که تلاش دولت اوباما بی‌فایده بود. اگرچه این حمله در تابستان شناسایی و چند روز پیش توسط ماریوت اطلاع‌رسانی شد.

هنوز مشخص نیست که آیا توافق ترامپ با چین، سرقت اطلاعاتی رخ داده در هتل ماریوت را نیز لحاظ خواهد کرد یا خیر. دراین‌میان، چینی‌ها نفوذ به پایگاه داده‌ی هتل‌های زنجیره‌ای را یک نفوذ استاندارد و عادی می‌دانند. این نفوذها شبیه به اقداماتی است که آمریکا در جهت جذب اطلاعات میهمانان از هتل‌های خارجی انجام می‌دهد.

نکته‌ی قابل‌توجه این است که آمریکا نیز هیچ‌گاه از نفوذ به سازمان‌های کشورهای دیگر ترسی نداشته است. حتی در جریان نفوذ به مرکز اطلاعات نیروی انسانی این کشور، مأموران امنیتی اقدام به تحسین نفوذ کردند. جیمز آر. مکلپر مدیرسابق آژانس امنیتی ملی در جلسه‌ای با کنگره چند ماه پس از این نفوذ گفت: «ما هم اگر فرصت داشتیم، چنین اقدامی انجام می‌دادیم.»

آلپرویچ درباره‌ی نفوذ چین و اقدامات بعدی می‌گوید:

من مطمئن هستم که آن‌ها پس از نفوذ اخیر متوقف نخواهند شد. این اقدامی است که هر سازمان امنیتی در دولت‌های ملی (کشورهای یکپارچه) انجام می‌دهد. تنها دولت‌های غیرملی چنین اقداماتی را منع می‌کنند.

تحلیل‌گران سازمان امنیت ملی آمریکا و سازمان بریتانیایی مشابه آن یعنی GCHQ، از سال ۲۰۱۲ شاهد آن بوده‌اند که هکرهای چینی، اهداف حملات خود را تغییر می‌دهند. هکرهای چینی که اکثرا حملات خود را از تیانجین انجام می‌دهند، اهداف خود را از شرکت‌ها و دولت‌ها با زمینه‌ی تمرکز دفاع، انرژی و هوافضا به سازمان‌هایی با اطلاعات شخصی وسیع از شهروندان آمریکایی تغییر داده‌اند.

درنهایت، یک گزارش محرمانه ازسوی سازمان امنیت ملی آمریکا نشان می‌دهد که ارتباط مستقیم هکرها با زیرمجموعه‌های دولت چین، تأیید نشد. البته سبک عملکرد آن‌ها نشان‌دهنده‌ی یک درخواست احتمالی اطلاعات از سوی وزارت اطلاعات چین است.

اوپو از نمونه‌ی اولیه‌ی گوشی هوشمند Find X با تراشه‌ی اسنپدراگون 855 و پشتیبانی از فناوری 5G رونمایی کرد.

تلاش اوپو برای تبدیل شدن به یکی از اولین شرکت‌های ارائه دهنده‌ی گوشی هوشمند با فناوری 5G در سال آینده ادامه دارد و این شرکت در کنفرانس شرکای جهانی موبایل چین ۲۰۱۸ که هفته گذشته برگزار شد، از نمونه‌ی اولیه‌ی یک گوشی هوشمند مجهز به فناوری 5G، مبتنی بر فایند ایکس رونمایی کرد. این گوشی به‌جای استفاده از تراشه‌ی اسنپدراگون 845 که در Find X معمولی به‌کار رفته، از نمونه‌ی مهندسی اسنپدراگون 855 کوالگام بهره ‌می‌گیرد که آن هم هفته گذشته رونمایی شده است. ارتباط 5G به لطف مودم داخلی اسنپدراگون X50 فراهم می‌شود که طی این رویداد، اوپو و کوالکام با انجام امور مختلفی توسط این گوشی، توانایی‌های فناوری 5G را از جمله در وب‌گردی، تماس تصویری و تماشای فیلم آنلاین به نمایش گذاشتند. این شرکت همچنین توضیحات مختصری درمورد 5G+ ارائه داد و از برنامه‌هایش برای عرضه‌ی دستگاه‌های جدید برای اکوسیستم آینده خبر داد.

اوپو چندسالی است که در حال تحقیق و توسعه روی فناوری 5G است و تلاش‌های این شرکت در این زمینه، طی رویداد‌های مختلف سال ۲۰۱۸ قابل مشاهده بوده است. اوپو در فروردین ماه سال جاری، موسسه‌ی جدیدی را با هدف توسعه‌ی فناوری‌های هوش‌مصنوعی و 5G راه‌اندازی کرد و در اردیبهشت‌ماه نیز اولین تماس تصویری ۳بعدی مبتنی بر 5G جهان را با استفاده از نمونه‌ی اولیه‌ای از گوشی R11s برقرار کرد. همچنین این شرکت در مردادماه، نمونه‌ی اولیه‌ی گوشی هوشمند دیگری را مبتنی بر R15 به نمایش گذاشت که از مودم اسنپدراگون X50 کوالکام بهره می‌برد. علاوه‌بر این‌ها، اوپو در مهرماه موفق به برقراری اتصال اینترنت 5G با استفاده از نمونه‌ای از OPPO R15 شد که برای انجام این‌کار تغییراتی در سخت‌افزارهای آن از جمله آنتن‌ها و مدارها صورت گرفته بود.

اکنون این تولیدکننده‌ی مطرح چینی، از گوشی هوشمند جدیدی مبتنی بر مدل جذاب فایند ایکس (Find X) رونمایی کرده که از جدیدترین تراشه‌ی کوالکام استفاده می‌کند. اوپو همچنین از آرزوهایش برای ارتقای فناوری 5G به سمت مفهومی به نام 5G+ در ارتباط با رایانش ابری و هوش‌مصنوعی گفته و معتقد است که 5G+ طلیعه‌ی عصر جدیدی است که در آن «دستیارهای شخصی هوشمند واقعی» و اپلیکیشن‌هایی با امکان فراهم‌آوری «تجربه‌های گسسته» خودنمایی می‌کنند. به‌همین‌جهت، این شرکت همچنین درحال توسعه‌ی دستگاه‌های هوشمند مختلفی است که با هدف عرضه در بخش‌هایی همچون سلامت هوشمند و خانه‌های هوشمند ساخته می‌شوند. اوپو به همکاری خود با کوالکام ادامه می‌دهد و ادعا می‌کند در حال ساخت اکوسیستم جدیدی بر اساس 5G+ است که شانه‌به‌شانه‌ی کل این صنعت حرکت می‌کند.

اوپو قصد دارد یکی از اولین سازندگان گوشی‌های هوشمند ارائه‌دهنده‌ی دستگاه‌هایی با فناوری 5G به کاربران باشد و برایان شن، معاون این شرکت، نیز این هدف را رویداد اخیر تکرار کرده است. علاوه‌بر این، اوپو به‌دنبال گسترش بازار خود به خارج از چین است و اولین گام جهت رسیدن به این هدف را می‌توان عرضه‌ی فایند ایکس در کشورهای غربی دانست. به‌همین‌ترتیب، این شرکت قصد دارد با شرکت‌های مخابراتی خارجی از جمله استرالیا و اروپا همکاری کند تا اولین گوشی هوشمند مجهز به 5G این شرکت بتواند در خارج از خانه‌اش نیز به‌فروش رود. هدف اوپو ورود همزمان به عصر جدید 5G و بازار جهانی موبایل است. فعلاً مشخص نیست که مدل مجهز به فناوری 5G فایند ایکس به‌شکل تجاری عرضه شود یا خیر، ولی در هر صورت، می‌توان انتظار داشت که این شرکت گوشی هوشمندی را با این فناوری ارتباطی در سال آینده عرضه کند.

مدت‌ها است که مایکروسافت و دیگر شرکت‌ها تبلت‌ها و دستگاه‌های تبدیل‌شونده‌ی ویندوزی را در ابعاد و با مشخصات مختلف به‌فروش می‌رسانند. برای بهبود تجربه‌ی کاربران در استفاده از چنین دستگاه‌هایی، لازم است تا کاربران بتوانند از اپلیکیشن‌هایی استفاده کنند که هم در زمان استفاده از ماوس و صفحه‌کلید و هم در زمان استفاده از صفحات لمسی کار خود را به‌خوبی انجام دهند.

در این مطلب با اپلیکیشن‌هایی آشنا می‌شویم که تجربه‌ی استفاده از دستگاه‌های ویندوزی و به‌ویژه دستگاه‌های تبدیل‌شونده را بهبود می‌بخشند. در انتخاب این اپلیکیشن‌ها دو ضابطه‌ی اصلی مدنظر قرار گرفته‌اند: مجانی بودن و امکان دریافت از فروشگاه اپلیکیشن‌های مایکروسافت. علاوه‌بر این، اکثر این اپلیکیشن‌ها برای استفاده به‌صورت لمسی مناسب هستند؛ هرچند در برخی موارد استفاده از صفحه‌کلید و ماوس کار را برای کاربر آسان‌تر می‌کند.

مشاهده‌ی اسناد و کتاب‌خوان‌

Xodo

اپلیکیشن Xodo ابزاری مناسب برای مطالعه‌ی اسناد است. این اپلیکیشن از فرمت‌های رایجی همچون PDF، XPS، فایل‌های نرم‌افزارهای Word و PowerPoint و همچنین فرمت‌های رایج ذخیره‌سازی تصویر پشتیبانی می‌کند. یکی از نقاط قوت این برنامه ارائه‌ی ابزارهای متعدد برای نوت‌برداری و علامت‌گذاری در اسناد است. باز کردن همزمان چندین فایل مختلف، ظاهری ساده و سرعت بالا در باز کردن و مشاهده‌ی فایل‌ها از دیگر ویژگی‌های این اپلیکیشن هستند.

Freda

اگر به‌خواندن کتاب‌های الکترونیکی با فرمت epub علاقه‌دارید، برخلاف اندروید و آی او‌اس، در فروشگاه اپلیکیشن‌های مایکروسافت با گزینه‌های محدودی روبه‌رو هستید. با این وجود، یکی از همین گزینه‌های محدود که Freda نام دارد، می‌تواند انتخاب مناسبی باشد.

جابه‌جایی میان صفحات و فصل‌های مختلف یک کتاب در Freda با سرعت انجام می‌شود. امکاناتی مانند حالت مطالعه در شب، نشانه‌گذاری، افزودن به لیست علاقه‌مندی‌ها و تلفظ صوتی نیز دیگر مواردی هستند که این اپلیکیشن را به گزینه‌ای مناسب برای خوره‌های کتاب تبدیل می‌کنند. در نقطه‌ی مقابل، رابط کاربری نه‌چندان جذاب و نسبتا به‌هم ریخته‌ی این برنامه می‌تواند برای کاربران آزار دهنده باشد. همچنین، تعدادی از منابع آنلاین ارائه شده توسط این برنامه هم قابل دسترسی نیستند؛ پس در اغلب موارد زحمت پیدا کردن و دانلود کتاب برعهده‌ی شما است. با این وجود؛ مزایایی که در ابتدا ذکر شدند می‌توانند تجربه‌ی خواندن کتاب‌ها در Freda را به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل کنند.

پخش‌کننده‌های موزیک و فیلم

Next-Player

علی‌رغم فراگیر شدن سرویس‌های استریم موسیقی، بسیاری از ما همچنان آرشیوهای قدیمی موزیک با پوشه‌های متعددی داریم که می‌توانند خاطرات گذشته را برای ما تداعی کنند. دردسرهای خرید اشتراک سرویس‌های استریم موسیقی برای کاربران ایرانی هم باعث می‌شوند تا بسیاری از ما همواره داشتن فایل آهنگ‌های مختلف را بر گوش دادن به موسیقی از طریق سرویس‌هایی همچون اسپاتیفای ترجیح دهیم. اگر شما هم در این دسته قرار می‌گیرید، استفاده از Next-Player را به شما توصیه می‌کنیم. حجم کم، اجرای سریع، ظاهر ساده، پشتیبانی از پخش موسیقی بر اساس پوشه‌ها و امکان ویرایش تگ‌ها این اپلیکیشن ساده را به گزینه‌ای مناسب تبدیل می‌کنند که ارزش امتحان کردن را دارد.

ACG Player

کاربران ویندوز برای پخش فایل‌های ویدئویی گزینه‌های متعددی در اختیار دارند؛ اما تنها برخی از این اپلیکیشن‌ها با رابط کاربری لمسی سازگاری دارند. در میان اپلیکیشن‌های مجانی موجود در مایکروسافت استور، ACG Player برنامه‌ای است که امکانات مختلف همچون نمایش ویدئوهای ۳۶۰ درجه، فرامین حرکتی و منوی شناور را در کنار سازگاری با رابط کاربری لمسی به کاربران عرضه می‌کند. علاوه بر امکانات متعدد، ACG Player گزینه‌های متعددی را برای شخصی‌سازی ارائه می‌کند. در عین حال، تعدد گزینه‌ها و امکانات می‌تواند اندکی گیج‌کننده باشد و در دستگاه‌هایی با سخت‌افزار ضعیف‌تر ممکن است با مشکلاتی همچون تاخیر حین استفاده از برنامه مواجه شوید.

Easy Player

برخلاف ACG Player که بر ارائه‌ی امکانات متعدد تمرکز دارد، Easy Player امکانات اولیه‌ای که از یک پخش‌کننده‌ی ویدئویی انتظار می‌رود را در قالب برنامه‌ای کم‌حجم و ساده ارائه می‌کند. هرچند این برنامه گزینه‌های شخصی‌سازی چندانی ارائه نمی‌کند؛ اما همان‌طور که از نامش پیدا است، وظیفه‌ی اصلی خود، یعنی پخش ویدئوها را به آسانی و به نحو احسن انجام می‌دهد.

سرویس‌های استریم موسقی

اسپاتیفای

سرویس استریم موسیقی اسپاتیفای نیازی به معرفی ندارد و اغلب علاقه‌مندان فناوری و موسیقی به‌خوبی با آن آشنا هستند. مدت‌ها است که این سرویس اپلیکیشن خود را به مایکروسافت استور هم آورده است. این اپلیکیشن تمام امکانات مورد نیاز را در اختیار شما قرار می‌دهد و از این لحاظ با مشکلی مواجه نخواهید شد؛ اما در برخی قسمت‌ها ظاهر برنامه هنوز به‌طور کامل برای دستگاه‌های لمسی بهینه‌ نشده که ممکن است مقداری آزار دهنده باشد.

iTunes

اپل هم سرانجام پس از مدت‌ها سرویس iTunes را به فروشگاه اپلیکیشن‌های ویندوز آورد تا کاربران بتوانند با نصب این برنامه از محتوای ارائه شده در iTunes استفاده کنند. البته نسخه‌ی موجود در مایکروسافت استور تاکنون بازخوردهای منفی متعددی دریافت کرده است؛ ولی احتمالا مشکلات مربوط به نسخه‌ی موجود در فروشگاه اپلیکیشن‌های ویندوز تدریجا بهتر و بهتر خواهد شد.

Musixmatch

یکی از اپلیکیشن‌هایی که می‌تواند به‌عنوان مکمل سرویس‌هایی همچون اسپاتیفای و iTunes عمل کند، اپلیکیشن Musixmatch است. این اپلیکیشن به شما اجازه می‌دهد حین گوش دادن به آهنگ‌ها در اسپاتیفای، iTunes و Windows Media Player، شعر آهنگ‌ها را هم مشاهده کنید. البته بر اساس تجربه‌ی نویسنده، در موارد نادری Musixmatch کار خود را به‌درستی انجام نمی‌دهد و برای آهنگ پخش شده شعری را نمایش نمی‌دهد. همچنین، اگر کارهای هنرمندان کمتر شناخته‌شده را دنبال می‌کنید، ممکن است شعر آهنگ مورد نظر شما در آرشیو Musixmatch وجود نداشته باشد.

SoundCloud

اپلیکیشن SoundCloud از جمله اپلیکیشن‌هایی است که از طراحی جذاب و ظاهری تمیز و یک‌دست بهره می‌برد. آرشیو گسترده‌ی موسیقی و برنامه‌های صوتی موجود در ساند‌کلاود کاربران زیادی را به‌سمت این پلتفرم جذب کرده و اپلیکیشن ساندکلاود در مایکروسافت استور هم امکان استفاده‌ی آسان از این آرشیو را فراهم می‌کند. البته این اپلیکیشن هنوز در مرحله‌ی آزمایشی (Beta) قرار دارد و در موارد بسیار محدودی به‌درستی کار نمی‌کند. علاوه بر این، نسخه‌ی ویندوزی ساندکلاود با نوشته‌های فارسی هم رابطه‌ی خوبی ندارد و آن‌ها را به‌درستی نشان نمی‌دهد.

ویرایش تصاویر

PicsArt

کاربران ویندوز می‌توانند از اپلیکیشن‌های قدرتمندی مانند نسخه‌ی اصلی Photoshop برای ویرایش تصاویر استفاده کنند؛ اما این اپلیکیشن و بسیاری دیگر از اپلیکیشن‌های سنتی ویراش تصویر با رابط کاربری لمسی سازگاری چندانی ندارند. PicsArt اپلیکیشنی است که می‌تواند برخی امکانات اولیه‌ی ویرایش تصاویر را در اختیار شما قرار دهد و در عین‌حال بار رابط کاربری لمسی نیز سازگاری دارد.

البته به‌هیچ وجه قصد مقایسه‌ی PicsArt و فتوشاپ را نداریم؛ اما اگر می‌خواهید بدون استفاده از ماوس و صفحه‌کلید تغییرات ساده‌ای در تصاویر ایجاد کنید، این اپلیکیشن احتمالا نیازهای شما را برآورده خواهد کرد. امکان قالب‌بندی متون و افزودن آن‌ها به تصاویر، امکان رسم اشکال متعدد و استیکرهای متنوع از جمله ویژگی‌های این نرم‌افزار هستند.

PhotoScape X

اگر امکانات PicsArt شما را راضی نمی‌کند، توصیه می‌کنیم PhotoScape X را امتحان کنید. این اپلیکیشن علاوه بر ابزارهای اولیه همچون  تغییر اندازه، نوشتن متن و…، امکاناتی را جهت ویرایش رنگ‌ها، تغییر نور، افزایش یا کاهش وضوح، ساخت تصاویر با فرمت GIF و… هم ارائه می‌کند.

شایان ذکر است که برای استفاده از برخی امکانات اضافه‌ی PhotoScape X باید نسخه‌ی Pro را خریداری کنید. همچنین، برخی بخش‌های برنامه هنوز برای استفاده به‌صورت لمسی کاملا بهینه نشده‌اند و این مسئله ممکن است در برخی موارد آزاردهنده باشد.

Adobe Photoshop Express

اگر تصویری را تهیه کرده‌اید و می‌خواهید تغییرات سریعی روی آن‌ها ایجاد کنید و در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارید، بهترین انتخاب Adobe Photoshop Express خواهد بود. این اپلیکیشن امکانات ویرایش ساده را در اختیار شما قرار می‌دهد و با رابط کاربری لمسی کاملا سازگار است. علاوه‌بر این، اعمال تغییرات در این نرم‌افزار به‌سرعت و بدون دردسر انجام می‌شوند.

البته مزایای Adobe Photoshop Express تقریبا به همین موارد محدود می‌شوند؛ چرا که امکانات این برنامه از موارد اولیه و اساسی فراتر نمی‌روند.

ویرایش متن

NotepadX

اگرچه اپلیکیشن Notepad ویندوز برای نوت‌برداری‌های سریع کار خود را به‌خوبی انجام می‌دهد؛ اما گاهی اوقات داشتن چند امکان اضافه می‌تواند مفید باشید. اپلیکیش NotepadX در کنار ظاهری ساده، امکاناتی همچون باز کردن همزمان چندین فایل، به‌خاطر سپردن آخرین فایل‌ها و شخصی‌سازی کامل محیط برنامه را فراهم می‌کند. همین امکانات باعث می‌شود NotepadX گزینه‌ی مناسبی برای نوشتن متون کوتاه و نمایش فایل‌های متنی باشد.

CodeWriter

اگر با کدنویسی سر و کار دارید، CodeWriter را به شما توصیه می‌کنیم. هرچند این اپلیکیشن با نرم‌افزارهای رایج‌تر مانند Notepad++ قابل مقایسه نیست؛ اما امکانات اولیه را برای کدنویسی فراهم کرده و از قالب کدهای مختلف پشتیبانی می‌کند.

واژه‌نامه (دیکشنری)

IranDic

تعداد واژه‌نامه‌های دوزبانه (انگلیسی-فارسی) موجود در فروشگاه اپلیکیشن‌های ویندوز بسیار محدود است. براساس تجربه‌ی نویسنده، همین اپلیکیشن‌ها هم کار خود را به‌خوبی انجام می‌دهند؛ اما در این میان، اپلیکیشن IranDic در ارائه‌ی معانی صحیح برای واژگان دقیق‌تر عمل می‌کند. ظاهر ساده‌ی این اپلیکیشن هم از دیگر مزایای آن است. البته اگر به‌دنبال واژه‌های تخصصی‌تر هستید، احتمالا IranDic تمام نیازهای شما را فراهم نمی‌کند و ممکن است به واژه‌نامه‌های تخصصی انگلیسی نیاز پیدا کنید.

Advanced English Dictionary

اپلیکیشن Advanced English Dictionary یک واژه‌نامه‌ی انگلیسی به انگلیسی است که بازه‌ی گسترده‌ای از کلمات ساده تا پیشرفته را در بانک اطلاعاتی خود جای داده است. این اپلیکیشن که دارای محیطی زیبا و یکدست است، ضمن برخورداری از بانک اطلاعاتی کامل و دقیق، اطلاعات اضافه همچون کلمات مرتبط و ریشه‌ی کلمات را هم نمایش می‌دهد. مجموع این ویژگی‌ها Advanced English Dictionary را به گزینه‌ای عالی برای زبان‌آموزان، مترجمان و مدرسان زبان تبدیل می‌کند.

ابزارهای کاربردی

iDownload Manager

هرچند اپلیکیشن‌های زیادی برای دریافت فایل‌ها از اینترنت در اختیار کاربران ویندوز قرار دارند؛ اما اغلب آن‌ها با رابط کاربری لمسی سازگاری ندارند. در این میان، iDownload Manager گزینه‌ای است از رابط کاربری تر و تمیز و یک‌دست برخوردار است؛ ضمنا، این رابط کاربری کاملا برای استفاده در حالت لمسی مناسب است.

توسعه‌دهندگان iDownload Manager افزونه‌هایی را برای سه مرورگر Firefox، Edge و Chrome تهیه کرده‌اند تا بتوانید این برنامه را به‌مرورگر مورد علاقه‌ی خود متصل کنید. البته در موارد جزئی، سرعت دانلود با iDownload Manager اندکی پایین‌تر از سرعت دانلود با دیگر اپلیکیشن‌ها است؛ اما در اغلب موارد با مشکل افت سرعت مواجه نمی‌شوید.

Torrex Lite

با وجود برخورد قانونی شدید با سایت‌هایی همچون PirateBay، دنیای تورنت شاید رونق همیشگی خود را نداشته باشد، اما هنوز هم برخی کتاب‌ها، فیلم‌ها و… فقط در تورنت پیدا می‌شوند. Torrex Lite یک کلاینت ساده و درعین‌حال کارآمد برای دریافت فایل از تورنت است. ظاهر زیبا با امکان شخصی‌سازی فراوان و عملکرد سریع و روان از مزایای این نرم‌افزار هستند. در عین حال، ارائه‌ی اطلاعات محدود درباره‌ی افراد حاضر در شبکه (Peers) از جمله کاستی‌های این اپلیکیشن است.

To-Do

مدتی پس از تصاحب Wunderlist توسط مایکروسافت، ردموندی‌ها اپلیکیشن To-Do را معرفی کردند که توسط توسعه‌دهندگان Wunderlist ساخته شده بود. To-Do ابزاری مناسب برای برنامه‌ریزی و تنظیم کارهای روزانه است. این اپلیکیشن ساده نه‌تنها برای ویندوز، بلکه برای دیگر پلتفرم‌ها نیز ارائه شده و به‌شما اجازه می‌دهد لیست‌های وظائف و کارهای خود را بین پلتفرم‌های مختلف همگام‌سازی کنید.

ظاهر ساده و درعین‌حال جذاب و همگام‌سازی سریع دو ویژگی مثبت To-Do هستند. علاوه بر این، امکان تقسیم کارها به مراحل مختلف نیز در این اپلیکیشن وجود دارد. تنها مشکل این برنامه، عدم وجود امکان ساخت زیرپوشه برای پوشه‌های اصلی است.

f.lux

این روزها از مضرات نور آبی برای بدن انسان بسیار صحبت می‌شود. اپلیکیشن f.lux با تغییر دمای رنگ‌ها و کاهش نور آبی، تجربه‌ی استفاده از رایانه در ساعات پایانی روز را بهبود می‌بخشد. این اپلیکیشن براساس موقعیت جغرافیایی شما در ساعات مختلف دمای رنگ‌ها را تغییر می‌دهد و به تنظیمات اولیه‌ی خاصی نیاز ندارد.

البته اگر تنظیمات پیش‌فرض برنامه مناسب سلیقه‌ی شما نیست هم می‌توانید دمای رنگ در ساعات مختلف روز را به‌سلیقه‌ی خود انتخاب کنید. تغییر تدریجی دمای رنگ در ساعات مختلف هم از جمله ویژگی‌های دوست‌داشتنی در f.lux است. البته برخی منوها و صفحه‌ی تنظیمات در این اپلیکیشن برای رابط کاربری لمسی بهینه نشده‌اند، ولی امیدواریم همین مورد هم در آینده مرتفع شود.

سخن آخر

امیدواریم این اپلیکیشن‌ها به بهبود تجربه‌ی استفاده‌ی شما از دستگاه‌های ویندوزی کمک کنند. به‌خاطر داشته باشید که هیچ‌کدام از این اپلیکیشن‌ها بی‌نقص نیستند و ممکن است کاستی‌هایی داشته باشند. در انتها، از شما تقاضا می‌کنیم اپلیکیشن‌های مورد علاقه‌ی خود در مایکروسافت استور را با ما و دیگر کاربران در میان بگذارید.

از پرتاب اولین ماهواره‌‌ در سال ۱۹۵۷ تا به امروز، صنعت فضایی جهان راه پر فرازونشیبی را طی کرده است؛ اما قدم بعدی بشر در این مسابقه‌‌ی فضایی چیست؟

در بسیاری از صنایع برای ایجاد تحولات چشمگیر، به زمانی بیش از یک دهه نیاز است؛ مگر اینکه یک عامل غیرمنتظره مانند تکنولوژی جدید، مدل کسب‌وکار یا طراحی خدماتی نوین در آن صنعت ظهور پیدا کند. اخیراً صنعت فضایی از مزایای هر سه عامل ذکرشده بهره‌‌مند بوده است.

اما شاید باور کردنش سخت باشد که تا ده سال پیش هیچ یک از این نوآوری‌ها وجود نداشتند. در روز ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۸، یک شرکت نوپای فضایی بی‌‌صبرانه منتظر بود که نتیجه‌‌ی پرتاب نهایی مهم‌ترین دستاورد خود را پس از سه پرتاب ناموفق نظاره کند. بودجه‌‌ی پروژه رو به اتمام بود و این آخرین شانس برای پرتاب موفق محسوب می‌‌شد. با اشتعال بیش از ۲۱ هزار کیلوگرم نفت سفید و اکسیژن مایع، نیروی رانشی مورد نیاز بوستر دومرحله‌‌ای فراهم شد.

ماهواره‌‌ی اسپوتنیک ۱ محصول شوروی در ۹ اکتبر ۱۹۵۷؛ این ماهواره، ۵۸ سانتی‌‌متر قطر و ۸۳/۶ کیلوگرم وزن داشت. عصر فضا زمانی آغاز شد که اتحاد جماهیر شوروی، اسپوتنیک را به‌‌عنوان اولین ماهواره‌‌ی ساخت بشر در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا پرتاب کرد.

هنگامی که راکت فالکون ۱ با موفقیت در مدار قرار گرفت، این شرکت توانست قرارداد بعدی خود را با ناسا تضمین کند و بدین ترتیب شرکت اسپیس ایکس (SapceX) از این آزمون سربلند بیرون بیاید. در مدار قرار گرفتن اولین موشک بخش خصوصی با سوخت مایع، به‌‌منزله‌‌ی سر آغاز یک صنعت جدید فضایی بود که زمین و حتی دنیای فراتر از آن را متحول کرد. در این چند سال گذشته چه اتفاقاتی رخ داده و چه آینده‌‌ای پیش روی این صنعت است؟

در حالی که بسیاری از دانشمندان مشغول توسعه‌‌ی فناوری‌‌های جدید برای حل مشکلات فنی بی‌شماری هستند که در فضا با آن‌‌ها مواجه‌ایم؛ بخش دیگری از پژوهشگران نیز به بررسی زوایای تجاری و مسائل عملیاتی پیش رو در این صنعت می‌‌پردازند. در مقاله‌‌ای که اخیراً با همکاری جو ولتن و کریستوفر تانگ از اساتید علم مدیریت در دانشگاه کارولینای جنوبی نگاشته شده، به بررسی این پرسش پرداخته شده است که چگونه می‌‌توانیم یک صنعت فضایی پایدار را بنیان‌گذاری کرده و اقدام به احداث پایگاه‌های فرازمینی، استخراج از سیارک‌‌ها و توسعه‌‌ی سفرهای فضایی کنیم. در شرایطی که نقش دولت‌ها در سرمایه‌گذاری‌‌های شرکت‌های فضایی روز به روز کمرنگ‌‌تر می‌‌شود، این دو پژوهشگر معتقدند که این راه‌حل‌های تجاری می‌تواند برای حل مشکلات پیش‌‌رو، کارگشا باشد.

صنعت فضایی نوین

زمانی که اتحاد جماهیر شوروی برنامه‌‌ی اسپوتنیک خود را آغاز کرد و در سال ۱۹۵۷ اولین ماهواره‌‌ را به مدار زمین فرستاد، درواقع اولین مسابقه‌‌ی فضایی جهان آغاز شد که چاشنی اصلی آن، رقابت بین‌المللی و ترس از جنگ سرد بود. اتحاد جماهیر شوروی و آمریکا نقش‌های اصلی را بازی کردند و زنجیره‌‌ای از افتخارات را برای اولین‌‌بار در کتاب رکوردها ثبت کردند. فصل اول این مسابقه‌‌ی فضایی، با فرود تاریخی نیل آرمسترانگ و باز آلدرین روی سطح کره‌‌ی ماه (در مأموریت آپولو ۱۱) به اوج خود رسید؛ مأموریتی که با صرف سرمایه‌گذاری عظیم عمومی در حدود ۲۵/۴ میلیارد دلار (معادل ارزش فعلی ۲۰۰ میلیارد دلار) به ثمر نشست.

مشخصه‌‌ی اصلی فصل اول تاریخ فضایی جهان، رقابت بود. سرانجام این رقابت شکل همکاری به خود گرفت و ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به‌‌عنوان نمونه‌‌ای از همکاری دولت‌ها برای رسیدن به اهداف مشترک فضایی تأسیس شد. هم‌‌اکنون، ما وارد فاز جدیدی از این عصر فضا شده‌‌ایم که شرکت‌های خصوصی و تجاری، رهبری آن را به عهده دارند.

امروزه صنعت فضاپیماها و ماهواره‌‌ها به‌دلیل کاهش بودجه‌های دولتی، به‌‌شکل تجاری درآمده‌‌اند. براساس گزارشی از سوی شرکت سرمایه‌گذاری اسپیس انجل، در یک رکورد جدید طی سال گذشته، ۱۲۰ شرکت فعال در سرمایه‌‌گذاری‌های ریسک‌‌پذیر، بیش از ۳/۹ میلیارد دلار در شرکت‌های خصوصی فضایی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. واضح است که صنعت فضایی نیز در حال جهانی‌‌شدن است؛ صنعتی که دیگر تحت سلطه‌‌ی رقبای جنگ سرد، یعنی ایالات‌ متحده و اتحاد جماهیر شوروی نیست.

از ابتدای سال ۲۰۱۸ تا به امروز، ۷۲ پرتاب مداری از سکوهای پرتاب در چین، روسیه، هند، ژاپن، گینه‌‌ی فرانسوی، نیوزیلند و آمریکا انجام گرفته است؛ این میزان معادل متوسط دو پرتاب در هر هفته‌ است.

همزمان با افزایش پرتاب فضاپیماها، پرتاب‌‌ راکت‌‌های مداری نیز شدت گرفته است؛ این پرتاب‌‌ها که شامل ارسال ماهواره‌‌ها و کاوشگرهاست، در عصر نوین صنعت فضایی رونق فراونی یافته است. امروزه تعداد بیشتری از دولت‌ها، شرکت‌ها و حتی آنان که پیش از این تجربه‌‌ای هم نداشته‌اند، در پرتاب فضاپیماهای مختلف مشارکت می‌‌کنند. با افزایش تعداد نهادهای درگیر، نوآوری نیز ظهور کرده است. همان‌طور که رابرسون در وب‌‌سایت دیجیتال ترندز اشاره می‌‌کند:

امروزه طرح یک‌‌باره‌‌ی مباحثی نظیر سفرهای فضایی خصوصی و تجاری، اکتشافات قمری، استخراج معادن و کلونی‌‌سازی باعث شده‌‌ است که مسابقه‌‌ی فضایی بسیار جدی‌‌تر از آن‌‌چیزی شود که در سال‌‌های قبل به نظر می‌رسید.

نمودار تعداد پرتاب‌های انجام‌شده در سراسر جهان؛ نمودار سمت چپ، نشان‌دهنده‌ی تعداد پرتاب‌های مداری شامل فضاپیماهای سرنشین‌دار یا بدون سرنشینی است که از زمین به مدار زمین ارسال شده‌اند و نمودار سمت راست، نشان‌دهنده‌ی کلیه‌ی پرتاب‌های فضایی شامل فضاپیماها، ماهواره‌ها و کاوشگرهای ارسال‌شده از زمین یا فضاست.

شما می‌توانید این شور و شعف را آشکارا در اخبار منتشرشده ببینید. ژاپن در ۲۱ سپتامبر اعلام کرد که دو کاوشگر بدون سرنشین به نام Minerva-II-1 روی یک سیارک کوچک در نقطه‌‌ای دور از زمین فرود آمده‌‌‌اند. برای داشتن دیدگاهی بهتر، مقیاس چنین فرودی مشابه با نشانه‌‌گیری یک هدف با ابعاد ۶ سانتیمتر از فاصله‌‌ی ۲۰ هزار کیلومتری است. در اوایل سال جاری، مردم سراسر جهان با حیرت شاهد پرتاب موفقیت‌‌آمیز راکت فالکون هوی از سوی شرکت اسپیس ایکس بودند و شگفت‌‌انگیزتر از آن، بازگشت بی‌نقص دو بوستر این راکت روی سکوی پرتاب بود.

چالش‌ها و فرصت‌ها

در بحبوحه‌‌ی رشد سرمایه، شرکت‌ها و دانش، پژوهشگران و متخصصان باید دریابند که چگونه نهادها باید عملیات‌ روزانه‌‌ی خود را مدیریت کنند، زنجیره‌‌ی تأمین خود را سازمان‌دهی کرده و عملیاتی پایدار را در فضا پیاده‌‌سازی کنند. این امر با برخی موانع در صنعت فضایی روبروست: مسافت، جاذبه، شرایط محیطی نامساعد و البته کمبود اطلاعات.

یکی از بزرگ‌ترین این چالش‌ها، درواقع فراهم کردن مایحتاج افراد در فضا است. ساخت همه‌‌ی ابزارها در زمین و سپس ارسال آن با راکت، فرآیندی بسیار هزینه‌‌بر و دست‌‌وپاگیر است. شرکتی که با نام Made In Space، با راه‌‌اندازی بخشی از خط تولید مواد در ایستگاه فضایی بین‌المللی و همچنین چاپ سه‌بعدی در فضا، رویکردی متفاوت در پیش گرفته است. ابزارها، قطعات یدکی و وسایل پزشکی برای خدمه می‌توانند براساس نیاز تولید شوند. در نتیجه‌‌ی این رویکرد جدید، می‌‌توان انعطاف‌پذیری بیشتر و همچنین مدیریت بهتر موجودی در ایستگاه‌های فضایی را انتظار داشت. به‌علاوه، محصولات ویژه‌ای مانند فیبر نوری خالص هستند که حتی امکان تولید بهتر آن‌‌ها تنها در فضا میسر خواهد بود.

چگونه شرکت‌ها می‌‌توانند ارزش تولید در فضا را تعیین کنند؟ محل احداث این ساختگاه باید کجا باشد و چگونه باید تولید انبوه را آغاز کرد؟ شکل زیر، مبدأ و مقصد کالاهای بین زمین و فضا را به تفکیک نشان داده و محصولات را در ۴ دسته‌‌ی مختلف دسته‌‌بندی می‌‌کند. ربع چپ پایین به محصولاتی اختصاص دارد که به‌‌منظور ساخت و استفاده روی زمین طراحی شده‌‌اند. با حرکت در جهت عقربه‌های ساعت، در هر ربع با چالش‌‌های جدیدتری مواجه می‌‌شویم که مسلما تخصص ما در آن کمتر است.

چارچوب عملیات‌های زمینی-فضایی

به‌‌عنوان مثال، فرآیند ساختن یک کلونی در مریخ (در ربع سوم) را در نظر بگیرید. شما نمی‌توانید ساختارهای لازم را اینجا روی زمین بسازید و سپس به‌‌آسانی آن‌‌ها را به مریخ بفرستید؛ بنابراین باید آن‌‌ها را روی مریخ تولید کنید. اما مستقر کردن نیروهای انسانی برای فرآیند ساخت در محیط مریخ بسیار دشوار است. پس در این مورد ممکن است اساساً یک شیوه‌‌ی کاملاً جدیدی از تولید با به‌‌کارگیری روبات‌ها و اتوماسیون مورد نیاز باشد.

منابع در فضا

ممکن است از خود بپرسید که چگونه می‌‌توان مواد اولیه‌‌ی لازم را برای شروع فرآیند تولید در فضا به دست آورد. در حقیقت، فضا منابع سرشاری دارد. فلزات مورد نیاز را می‌توانند درون سیارک‌‌ها یافت؛  آب مورد نیاز برای تولید سوخت موشک به‌‌شکل یخ در سیارات و اقمار آن‌‌ها وجود دارد و نهایتاً برای تولید انرژی نیز می‌‌توان از عناصر نایابی نظیر هلیوم-۳ بهره برد که در پوسته‌‌ی ماه فراوان است. اگر تصمیم کشورهایی نظیر چین در استخراج و انتقال این ایزوتوپ به زمین محقق شود، وابستگی ما به سوخت‌های فسیلی کاملاً از بین خواهد رفت.

همان‌طور که تجربه‌‌ی مأموریت Minerva-II-1 روی سیارک دورافتاده نشان می‌‌دهد؛ کشورها در حال کسب دانش فنی درمورد چگونگی مکان‌‌یابی این سیارک‌‌ها و مسیر‌یابی به سمت آن‌‌ها هستند. اما مسائلی نظیر استخراج و حمل‌‌ونقل مواد هنوز جای بحث و بررسی بیشتری دارند.

موارد یادشده چگونه می‌‌توانند اقتصاد را در صنعت فضایی متحول کنند؟ هم‌‌اکنون شرکت‌هایی مانند Planetary Resources، Moon Express،  Deep Space Industries و Asterank در حال بررسی این فرصت‌ها هستند و پژوهشگران نیز بررسی مسائل مربوط به حقوق مالکیت، بهره‌برداری و مشارکت در این نوع عملیات را آغاز کرده‌‌اند.

خطرات ناشی از زباله‌‌های فضایی

اگر فیلم «جاذبه» یا Gravity را دیده باشید؛ به خاطر دارید که صحنه‌‌ی اول فیلم با انفجار ماهواره‌‌ی روسی آغاز می‌‌شود که با یک واکنش زنجیره‌‌ای از برخورد‌‌های زباله‌‌های فضایی، به نابودی شاتل فضایی، تلسکوپ هابل و بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی ختم می‌‌شود. این زنجیره از اتفاقات، با اینکه آن‌‌چنان که در فیلم می‌بینید، چندان محتمل نیست؛ ولی یک پدیده‌‌ی کاملاً واقعی است. در حقیقت، در سال ۲۰۱۳ یک ماهواره‌‌ی روسی در اثر برخورد با بقایای حاصل از انفجار یک ماهواره‌‌‌‌ی چینی متلاشی شد. این پدیده که به‌‌عنوان اثر کسلر شناخته می‌شود، یادآور خطر برخورد با بیش از ۵۰۰ هزار زباله‌‌ی فضایی در مدار زمین بوده و به‌‌تازگی مورد توجه سیاست‌‌های هواوفضای کشورها نیز قرار گرفته است. چگونه می‌‌‌توان این خطر را کاهش داد؟ بررسی اثرات زیست‌محیطی صنعت فضایی و نیز اعمال روش‌‌های عملیات پایدار همچنان موضوعاتی هستند که نیاز به بررسی بیشتری دارند.

مدل رایانه‌ای مربوط به مکان اشیا معلق در مدار زمین؛ ۹۵ درصد از این اشیا درواقع زباله‌های فضایی هستند. نقاط سفیدی که در تصویر می‌بینید، درواقع موقعیت فضایی اشیا را نشان می‌دهد که برای دید بهتر، اندازه‌ی آن‌ها بزرگنمایی شده است.

قدم بعدی چیست؟

فضا در حال تبدیل‌شدن به محل جدیدی برای شروع کسب‌وکارهای نو است. امروزه شرکت‌هایی وجود دارند که تدارکات لازم برای بارگیری ماژول‌‌های سفارشی شما را روی یک راکت فضایی فراهم می‌کنند؛ شرکت‌هایی وجود دارند که موشک‌ها را به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب می‌‌کنند و نیز شرکت‌‌های دیگری نیز آماده‌‌اند تا بعد از رسیدن ماژول‌ها به مقصد، عملیات جایگزینی محموله را انجام دهند.

قدم بعدی چیست؟ همان‌‌طور که هر کسی ممکن است حدس بزند؛ همه‌‌ی نشانه‌ها حاکی از آن است که این صنعت جدید به حرکت خود ادامه خواهد داد و مسلما یک پیشرفت بزرگ در تکنولوژی می‌تواند سرعت این حرکت را چند برابر کند؛ اما قدم بعدی این صنعت به نظر می‌‌رسد کاوش در نقاط دورتر از زمین (شامل ماه، سیارک‌‌ها یا مریخ) باشد. به‌‌سختی می‌‌توان باور کرد که اسپیس ایکس تنها طی ۱۰ سال توانسته به این پرتاب‌‌های موفق دست یابد. امروزه یک بخش خصوصی فعال متشکل از مجموعه‌‌ای از شرکت‌هاست که در همه‌‌ی زمینه‌‌ها از سفینه‌‌ی تجاری و نیروی محرکه راکت گرفته تا استخراج‌‌های فضایی و تولید مواد غذایی فعالیت می‌کنند. مرحله‌‌ی بعدی، احتمالا تلاش برای یکپارچه کردن شیوه‌های این کسب‌وکار و بلوغ صنعت فضایی خواهد بود.

در حالی که امروز می‌‌توانیم یک عینک واقعیت مجازی به چشم بزنیم و با نگاه به اطراف، جزئیات سطح مریخ را از دریچه‌‌ی این فناوری ببینیم؛ کسی چه می‌داند، شاید ۱۰ سال دیگر در چنین روزی روی سطح واقعی مریخ ایستاده باشیم و این سیاره‌ی سرخ را از دریچه‌‌ی چشمان واقعی خود نظاره کنیم.

صنعت ساخت‌وساز در جهان با قوانین متعدد محدود می‌شود. در این شرایط، علوم کامپیوتر برای آسان‌ترکردن فرایند ساختمان‌سازی نیز کاربرد خواهد داشت.

ساختمان‌سازی در همه‌ی جهان پیچیدگی‌های فنی و قانونی خود را دارد. درواقع، طراحی و ساختن خانه هیچ‌گاه به‌آسانی آنچه نخواهد بود که در برنامه‌های تلویزیونی ایده‌ی دکوراسیون خانه می‌بینیم. یکی از بخش‌های مهم‌ این پیچیدگی، قوانین و مجوزهای متعدد لازم برای پیش‌تأیید نهایی ساختمان است. این قوانین در کشورهای مختلف و حتی مناطق مختلف هر کشور تفاوت دارند و نیازمند زمان و صبر زیادی هستند.

سازمان‌ها و اداره‌های متعدد خصوصی و دولتی در کشورهای مختلف، قوانین ساخت‌وساز را برای افزایش امنیت ساختمان نهایی تصویب می‌کنند. افراد برای شروع ساخت خانه یا هر ساختمان دیگری، باید زمان زیادی را برای اخذ مجوز و اجرای قوانین و نیز بررسی‌های کارشناسانه‌ی مأموران هر سازمان صرف کنند.

در سال‌های دور، ساختن خانه به دشواری امروز نبود. در آن زمان، افراد فقط با داشتن زمین و دردسرهای کمتر و برخی اوقات بدون نیاز به طراح و مهندس خانه می‌ساختند. قوانینی که به‌مرور برای ساختمان‌سازی تصویب شدند، اغلب به افزایش امنیت آن‌ها کمک می‌کنند؛ اما همین قوانین یکی از دلایل افزایش قیمت خانه و ساختمان در کشورهای مختلف، خصوصا کشورهای توسعه‌یافته بوده‌اند.

استارتاپ‌ها که اکثر صنایع سنّتی جهان را هدف ساختارشکنی‌های خود قرار داده‌اند، در صنعت ساختمان نیز وارد می‌شوند. برخی از شرکت‌های نوپا در کشورهایی همچون آمریکا، چشم‌انداز اصلی خود را روی ساده‌سازی قوانین و ساخت هرچه بهتر خانه‌ها استوار کرده‌اند. شاید در آینده‌ی نزدیک، صنعت‌ ساختمان‌سازی به‌همان اندازه که به مصالح اولیه نیاز دارد، به یادگیری ماشین و کامپیوترها نیز نیاز داشته باشد.

قوانینی که به مانع تبدیل شدند

شهرها زمانی تمام جنبه‌های طراحی و ساخت خانه را به‌صورت قوانین و دستورالعمل برای شهروندان ارائه می‌کردند. قانون‌گذاران این پیش‌نیازها را براساس عواملی همچون جنس خاک و آب‌وهوا و خطرهای ساختمان‌سازی در همان منطقه تدوین می‌کردند. پس از مدتی، سازمان‌های قانونی در ابعاد بزرگ‌تر مانند استان و ایالت و نیز شرکت‌های خصوصی و بیمه نیز قوانین مخصوص خود را در این بخش تدوین کردند.

تعدد سازمان‌های درگیر در فرایند ساختمان‌سازی و قوانین پیچیده‌ی آن‌ها، دشواری طراحی و ساخت خانه‌ها را دوچندان می‌کند. این قوانین در برخی مواقع برای تقسیم‌بندی‌های کوچک‌تر شهری اختیاری هستند؛ اما در برخی مواقع دیگر، قوانین شهرهای کوچک با استان یا ایالت سازگاری ندارد.

دستورالعمل‌های ساختمان در شهرها و مناطق مختلف تفاوت و تداخل دارند

برای درک کلی درباره‌ی پیچیدگی و دشواری قوانین شهری، شهر نیویورک را درنظر بگیرید. دستورالعمل ساختمان‌سازی در این شهر، پنج بخش دارد که از ۷۶ فصل و ۳۵ پیوست و ۶۷ به‌روزرسانی در تاریخ‌های مختلف تشکیل می‌شود. این قوانین به‌صورت کتابی ۱۵۵دلاری در آمریکا فروخته می‌شوند.

به‌هرحال پیچیدگی‌های مذکور، دشواری‌های متعددی برای مردم ایجاد می‌کند. قوانین ساختمان‌سازی در شهرهای مختلف باهم متفاوت هستند و برخی اوقات، هم‌پوشانی یا تداخل نیز وجود دارد. به‌عنوان مثال، شاید ساختن خانه در شهری ازلحاظ قانونی منعی نداشته باشد؛ اما در شهری دیگر، قوانین بخش‌هایی از طراحی آن را منع کنند.

بخش‌هایی از پیچیدگی‌های ساختن خانه در همه‌جای جهان اجتناب‌ناپذیر هستند. برای نمونه، یکپارچگی زیرساختی خانه وابستگی زیادی به همه‌ی بخش‌های آن از دیوارها تا فرسایش خاک و حتی جریان باد دارد. همچنین، تعداد زیادی مواد و فناوری در ساختمان‌سازی به‌کار می‌رود که همیشه در‌حال‌پیشرفت و تغییر هستند.

ترکیب پیچیدگی‌های متعدد قانونی و فنی، طراحی و ساخت خانه را به فرایندی متشکل از تصمیم‌گیری‌های متعدد تبدیل کرده است. در این فرایند، باید پیچیدگی‌های مختلف را شبیه‌سازی کرد تا علاوه‌بر رعایت دستورالعمل‌ها، بازدهی مالی و کارایی خانه نیز لحاظ شود. درنتیجه، افراد برای ساخت خانه به مشاورانی مراجعه می‌کنند که دستمزدهای عموما هنگفتی درخواست خواهند کرد. این مشاوران طراحی براساس پیش‌نیازهای مذکور را تضمین می‌کنند؛ اما ازلحاظ مالی برای سازنده‌ی خانه به‌صرفه نیستند.

در روند ساخت خانه چالش‌های متعدد بازطراحی و بازسازی مطرح می‌شوند

پس از رفع موانع اولیه‌ی طراحی، نوبت به ساخت خانه می‌رسد که آن‌هم دشواری‌های خاص خود را دارد. در این مسیر، مشکلات مختلف بُروز پیدا می‌کنند. به‌عنوان مثال، می‌توان به درخواست‌های مأموران قانون مبنی بر طراحی مجدد یا بازسازی، تأخیر در تحویل و… اشاره کرد که قطعا بازهم ازلحاظ مالی برای سازنده به‌صرفه نیست.

استارتاپ‌هایی در مسیر تسهیل خانه‌سازی

شرکت‌های نوپا در کشورهای مختلف، برای حل مشکلات خانه‌سازی شروع به‌کار کرده‌اند. درواقع، ناکارآمدی و دشواری و مشکلات متعدد قانونی، استارتاپ‌ها را برآن داشته تا مشکلات مردم را با استفاده از نرم‌افزار حل کنند. آن‌ها قوانین ساختمان‌سازی را به‌صورت مستقیم در نرم‌افزارهای خود وارد و بخش‌های مختلفی از فرایند را تسهیل می‌کنند.

برخی از استارتاپ‌های صنعت ساختمان، از یادگیری ماشینی در پلتفرم‌های خود استفاده می‌کنند. این پلتفرم‌ها، سناریو‌های مختلف را درباره‌ی قوانین بررسی می‌کنند و بهترین طراحی را به مشتری پیشنهاد می‌دهند. درواقع، پلتفرم با یادگیری قوانین انواع طراحی را برای سازگاری با آن‌ها بررسی می‌کند تا مشتری نیازی به مطالعه و یادگیری تک‌تک آن پیش‌نیازها نداشته باشد.

استارتاپ Cover نمونه‌ای از شرکت‌های نوپا در صنعت ساختمان است. این استارتاپ در بخش خانه‌های پیش‌ساخته فعالیت می‌کند و با بررسی قوانین محلی، طراحی و ابعاد حیاط پشتی را در مناطق مختلف به کاربران پیشنهاد می‌دهد.

استارتاپ‌های متعددی در این صنعت حضور دارند که در طراحی و ساخت ساختمان‌های بزرگ‌تر به مشتریان کمک می‌کنند. برای مثال، استارتاپ Cove.Tool قوانین بخش انرژی را برای ساختمان‌ها تحلیل می‌کند. قوانین انرژی براساس منطقه‌ی ساخت و شرایط ساختمان متغیر هستند. سرویس‌های استارتاپ با تحلیل تمام این ورودی‌ها، بهترین انتخاب را برای بهره‌وری حداکثری از انرژی درکنار سازگاری با قوانین پیشنهاد می‌دهد.

فناوری‌های جدید و شرکت‌هایی که آن‌ها را به‌کار می‌گیرند، پا را از آسان‌سازی رعایت قوانین ساختمان‌سازی فراتر گذاشته‌اند. دستورالعمل‌های بخش‌بندی ساختمان و تقسیمات شهری نیز بخش دیگری است که استارتاپ‌هایی همچون Envelope برای مشتریان انجام می‌دهند.

درنهایت، باید به این نکته اشاره کرد که قوانین و دستورالعمل‌های خانه‌سازی به‌خودی‌خود ایرادی ندارند. درواقع، تمامی این قوانین برای امن‌ترشدن و سازگارترشدن ساختمان‌ها تدوین شده‌اند. دراین‌میان، سؤال مهم آن است که چرا پیچیدگی قوانین و هم‌پوشانی آن‌ها به‌حدی می‌رسد که برای رعایت به هوش مصنوعی و ابرکامپیوتر نیاز داریم؟