اخبار ورزشی

حسگر پوشیدنی لورآل به شما نشان می‌دهد که چه مدت‌زمانی از روز را در معرض اشعه‌ی UV قرار داشته‌اید. شما می‌توانید از این حسگر به‌صورت یکپارچه با HealthKit اپل استفاده کنید. 

روز گذشته، شرکت لورآل، از حسگر پوشیدنی جدید خود رونمایی کرد که میزان در معرض بودن اشعه‌ی ماوراء بنفش کاربر را اندازه‌گیری می‌کند. اشعه‌ی UV می‌تواند به‌صورت جدی به پوست و چشم شما آسیب برساند و یکی از عوامل اصلی در ایجاد بیماری سرطان پوست محسوب می‌شود.

حسگر La Roche-Posay My Skin Track UV به‌گونه‌ای طراحی شده ‌است که می‌تواند به لباس یا کیف کاربر متصل شود و با استفاده از فناوری NFC به‌جای بلوتوث،‌ داده‌های خود را منتقل کند. در نتیجه برای عملکرد خود نیازی به باتری ندارد. پیشتر L’Oreal سنسور مشابهی را معرفی کرده بود که به ناخن انگشت متصل می‌شد. 

با وجود خطرات اشعه‌ی ماوراء بنفش، ممکن است کار ساده‌ای نباشد که بتوانیم متوجه شویم دقیقا چه مدت‌زمانی از روز را در معرض اشعه‌ی مضر UV قرار داشته‌ایم. اشعه‌ی ‌UVA می‌تواند از میان ابرها و شیشه‌ها عبور کند و حتی زمانی که تصورش را نمی‌کنیم، در معرض آن قرار داریم. سنسور لورآل به‌راحتی می‌تواند به کاربرانش نشان دهد که چقدر در معرض اشعه‌ی UV قرار داشته‌اند و البته این سنسور مساله‌ای را از افرادی که به‌اندازه‌ی کافی از ضد آفتاب مناسب استفاده نمی‌کنند، حل نخواهد کرد. 

داده‌های مربوط به میزان درمعرض اشعه‌ی UV بودن شما به گوشی هوشمندتان منتقل می‌شود. اگر از دستگاهی با سیستم‌عامل iOS استفاده می‌کنید، این داده‌ها می‌تواند به‌صورت یک‍پارچه با سرویس HealthKit اپل مورد استفاده قرار گیرد. همچنین کاربران می‌توانند برای رفع نیاز خود از میانبرهای مربوط به خرید محصولات مراقبت از پوست لورآل برند La Roche-Posay استفاده کنند که در اپلیکیشن وجود دارد.

اشعه‌ی UV یکی از عوامل پیری زودرس و چروک‌شدن پوست صورت است. حسگر اندازه‌گیری اشعه‌ی ماوراء بنفش، می‌تواند میزان نفوذ این اشعه را در اعماق پوست شما اندازه‌گیری کند. براساس اطلاعات مندرج در نشریه‌ی Wired، از داده‌های ثبت‌شده توسط سنسور، می‌تواند میزان قرار گرفتن فرد را در معرض اشعه‌ی UVB نیز اندازه‌گیری کرد. با‌ وجودی که هر دو اشعه‌ی UV می‌توانند یکی از عوامل ایجاد بیماری سرطان پوست باشند، اما اشعه‌ی UVB تاثیر بیشتری در ایجاد بیماری سرطان پوست دارد و باعث سوختن پوست می‌شود.

حسگر پوشیدنی لورآل با قیمت ۵۹.۹۵ دلار و به‌صورت انحصاری در فروشگاه‌های اپل استور آمریکا و وب‌سایت رسمی لورآل به‌فروش می‌رسد. حسگر پوشیدنی جدید لورآل می‌تواند از طریق اپلیکیشن همراه در هر دو سیستم عامل اندروید و iOS مورد استفاده قرار گیرد.

حجم نابودی گونه‌‌های زیستی به‌‌دست بشر، قابل انکار نیست؛ ولی نهایتاً آینده‌‌ی تکامل این موجودات در اکوسیستم زمین، چگونه خواهد بود؟

این روزها از هرکس بپرسید، می‌‌تواند یک فهرست بلندبالا از انواع و اقسام ابزارهایی نام ببرد که بشر با استفاده از آن‌‌ها، در حال نابود کردن این سیاره است.

سارا اُتو، جانورشناس کانادایی به تفصیل توضیح می‌‌دهد که چگونه انسان‌ها در روند تکامل، چنین حجمی از ویرانی را به بار آورده‌‌اند. شاید پاسخ ارائه‌شده برای این پرسش، چندان علمی نباشد؛ ولی به‌‌خوبی می‌‌تواند نشان دهد که اوضاع تا چه حد بد است.

اُتو در مقاله اخیر خود می‌گوید:

سرعت تغییرات رخ‌‌داده در گونه‌‌های جاندار و غیرجاندار به‌‌حدی بوده است که مسیر تکامل موجودات به‌‌کلی تغییر یافته؛ این روند به‌نظر می‌‌رسد در حال تشدید است.

تغییر خط سیر اکوسیستم، موضوع تازه‌‌ای نیست. حدود ۹۰ درصد از همه‌‌ی گونه‌هایی که روی زمین زندگی کرده‌اند، به سرنوشت جانورانی نظیر «دودو» دچار شده‌‌اند؛ چرا که انقراض، یک بخش جدایی‌‌ناپذیر از حیات روی این سیاره است.

گونه‌ی «دودو»، پرنده‌ای بی‌پرواز با ارتفاع یک متر و وزنی حدود ۲۰ کیلوگرم بوده که امروزه منقرض شده است

اما نیروهای مؤثر در پیدایش و انقراض گونه‌‌ها در زمان‌های گذشته، در مقایسه با آنچه که در طول یک قرن گذشته رخ داده است، بسیار کندتر عمل می‌کردند.

تاکنون ۹۰ درصد از همه‌‌ی گونه‌هایی که روی زمین زندگی کرده‌اند، منقرض شده‌اند

صد سال پیش، جمعیت ما در حدود ۱/۸ میلیارد نفر بود. اکنون جمعیت ما به ۷/۶ میلیارد نفر می‌رسد که به‌‌صورت میانگین، رشدی حدود یک درصد در هر سال را نشان می‌‌دهد. علاوه‌‌بر مشکلات ناشی از تغذیه‌‌ی این حجم از جمعیت، باید دانست که اثرات مشهود این تغییرات در چهره‌‌ی زمین، در هر سال ۰/۵ درصد افزایش یافته است.

وجود جمعیت بیشتر، به‌‌معنای افزایش اثرات ما روی محیط‌‌زیست خواهد بود و نتیجه‌‌ی آن، رشد نمایی در ویرانی‌‌ها، افزایش نرخ انقراض در جهان و نابودی کامل برخی از گونه‌‌ها (حتی در مدتی به کوتاهی عمر یک انسان) بوده است.

به‌‌طور خلاصه، ما هشت درصد از کربن موجود در عمق دو متری از خاک‌‌های سطحی را برداشت کرده‌‌ایم، دمای اتمسفر را تا نزدیک به یک درجه سانتی‌گراد بالا برده و PH اقیانوس‌‌ها را حدود ۰/۱ واحد، کاهش داده‌ایم.

تنها ابعاد این اثرات نیست که بسیار بزرگ به نظر می‌‌رسد؛ بلکه سرعت رخداد آن‌‌ها نیز بی‌‌سابقه بوده است. این سرعت به‌‌حدی بوده است که نمی‌‌توان نحوه‌‌ی واکنش طبیعت را به این تغییرات برآورد کرد.

اُتو می‌گوید:

صرف‌نظر از این آمار و ارقام، تنوع زیستی در جهان در حال تغییر است؛ در هر دو سطح فرگشت گو‌‌نه‌‌ای و فرگشت بین‌گونه‌ای، شاهد تغییرات چشمگیری هستیم.

عوامل مؤثر بر این تغییرات رخ‌‌داده در تنوع زیستی را می‌توان به‌صورت‌های مختلفی طبقه‌بندی کرد. اُتو، با صرف‌نظر از عوامل عمدی (مانند تولید گونه‌‌های اصلاح‌‌شده از طریق مهندسی ژنتیک)، تنها عواملی را در نظر می‌‌گیرد که به‌‌صورت غیرعمدی ایجاد شده‌‌اند. برای مثال، با دستکاری فیزیکی چشم‌‌اندازهای طبیعی (از طریق ساخت‌‌و‌‌ساز)، ما بر نحوه‌‌ی حرکت حیوانات، رشد گیاهان و تکثیر میکروب‌ها اثر می‌گذاریم. این امر می‌تواند تأثیر شدیدی بر بقا یا انقراض گونه‌‌های جانوری داشته باشد، یا به‌‌صورت ناملموس‌‌تر، بر عملکرد و مورفولوژی این گونه‌‌ها مؤثر واقع شود.

ما همچنین محیط زندگی را تغییر دادیم و از سر راه گونه‌‌هایی که تکثیر آن‌‌ها تاکنون با محدودیت مواجه بود، به‌سرعت موانع را برچیدیم. همچنین ما به‌‌واسطه‌ی غارتگری، شکار حیوانات به‌‌شیوه‌‌ی گزینشی، پرورش گونه‌‌های گیاهی خاص و کنترل آفات با اهداف زراعی، تغییرات زیادی را در محیط به‌‌وجود آورده‌‌ایم.

اُتو می‌گوید:

به‌‌علت تلفات بالای پرستوهای دارای بال‌‌های بلند، اندازه‌‌ی بال پرستوهایی که در نزدیکی جاده‌‌ها پرواز می‌‌کنند،طی تکامل کوچک‌‌تر شده است؛ بدین ترتیب انتخاب طبیعی منجر به بقای گونه‌‌هایی شده که قابلیت مانور بیشتری را در عبورومرور داشته باشند.

مثال‌‌های بسیار زیادی از انقراض گونه‌‌ها یا ایجاد سازگاری در موجودات به‌‌واسطه‌‌ی حضور بشر در طبیعت وجود دارد. اما هنوز سرعت پیدایش گونه‌‌های جدید، همچنان در پرده‌‌ای از ابهام است.

اُتو می‌افزاید:

درمورد تأثیر انسان بر نرخ تولید گونه‌‌های جدید، هنوز اطلاعاتی کمی داریم.

گمانه‌‌زنی‌‌های فراوانی درباره‌‌ی وضعیت آینده‌‌ی گونه‌‌های زیستی وجود دارد و برخی از بدبینانه‌‌ترین آن‌ها، چنین استدلال می‌‌کنند که میلیون‌‌ها سال زمان خواهد برد تا برخی از جنبه‌‌های تنوع زیستی به وضعیت شکوفایی پیش از دوران مدرن بازگردند.

فشار بشر بر گونه‌های زیستی، موجب تکامل بیشتر باکتری‌ها و مقاوم شدن آ‌ن‌ها در برابر آنتی بیوتیک‌ها شده است

به همان اندازه که ما ویرانگر بوده‌‌ایم؛ تا حدودی توانسته‌‌ایم به طرق مختلفی به افزایش تنوع ژنتیکی نیز کمک کنیم؛ چه از طریق تفکیک جمعیت‌های جانوری از یکدیگر و چه از طریق ایجاد محیط‌‌های جدید برای زیست آن‌‌ها.

همه‌‌ی این‌‌ها در نهایت به این پرسش در مورد تعادل نوع زیستی در بلندمدت ختم می‌‌شود؛ آیا می‌‌توان نوعی تعادل در مقیاس بزرگ را در این چشم‌انداز تکاملی جدید متصور شد یا اینکه فشارهای روزافزون وارده از سوی بشر، همچنان شرایط زندگی را برای گونه‌‌های زیستی دشوارتر خواهد کرد؟

اُتو بر این عقیده است که ما پاسخ را نمی‌‌دانیم و این یک مسئله‌‌ی بزرگ است. او ادامه می‌‌دهد:

همانطور که ما قبلاً نیز شاهد تکامل باکتری‌‌ها حین مقاومت در برابر آنتی‌‌بیوتیک‌‌ها بوده‌‌ایم، باز هم بشر احتمالاً به تحمیل خواسته‌‌های خود ادامه خواهد داد؛ ولی شاید همیشه شرایط آن‌طور پیش نرود که انتظار داریم.

این روزها، اخبار پیرامون محیط‌‌زیست چندان خوشایند نیستند؛ اما حقیقت نگران‌‌کننده‌‌تر همچنان این است که ما هنوز درمورد تاثیر گونه‌‌ی خود بر چهره‌ی طبیعت، اطلاعات کمی داریم.